Czyściec
Definicja: „Według nauki Kościoła [rzymskokatolickiego] stan lub miejsce na tamtym świecie (...), gdzie dusze tych, którzy umierają w łasce, ale nie są całkowicie wolni od wszelkiej niedoskonałości, pokutują za jeszcze nieodpuszczone grzechy powszednie albo za karę doczesną spowodowaną przez grzechy powszednie i śmiertelne już wybaczone; w ten sposób zostają oczyszczone, zanim pójdą do nieba” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 11, s. 1034). Nauka niebiblijna.
Na czym jest oparta nauka o czyśćcu?
Po omówieniu poglądów pisarzy katolickich na takie wersety, jak 2 Machabejska 12:39-45, Mateusza 12:32 i 1 Koryntian 3:10-15 w New Catholic Encyclopedia przyznano: „Ostatecznie z analizy tej wynika, że katolicka nauka o czyśćcu jest oparta nie na Piśmie Świętym, lecz na tradycji” (1967, t. 11, s. 1034).
„Opowiadając się za istnieniem pośredniego miejsca między niebem a piekłem, Kościół opiera się na tradycji” (U.S. Catholic, marzec 1981, s. 7).
Co o naturze czyśćca mówią komentatorzy katoliccy?
„Wielu uważa, że wszelkie cierpienia czyśćcowe polegają na uświadamianiu sobie chwilowej niemożności uszczęśliwiającego widzenia Boga, chociaż bardziej upowszechnił się pogląd, że oprócz tego istnieje jeszcze jakaś pozytywna kara (...) W Kościele łacińskim przyjął się pogląd, że przyczyną tych cierpień jest rzeczywisty ogień. Nie jest to jednak najważniejsze dla wiary w czyściec ani zbyt pewne. (...) Nawet gdy się odrzuci — za teologami Kościoła wschodniego — myśl o cierpieniach w ogniu, należy zachować daleko idącą ostrożność, żeby nie wykluczyć wszelkiego pozytywnego cierpienia czyśćcowego. Są przecież rzeczywiste utrapienia, smutki, zmartwienia, wyrzuty sumienia i inne duchowe żale zdolne zadawać duszy rzeczywisty ból. (...) W każdym razie trzeba pamiętać, że pośród cierpień dusze te zaznają również wielkiej radości, a to ze względu na pewność zbawienia” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 11, ss. 1036, 1037).
„Wypowiedzi o tym, co się dzieje w czyśćcu, są oparte na przypuszczeniach” (U.S. Catholic, marzec 1981, s. 9).
Czy dusza żyje po śmierci ciała?
Ezech. 18:4 (Bg): „Dusza [hebr. néfesz; „osoba”, BT, Bp; „każdy”, Bw; „dusza”, Wujek], która grzeszy, ta umrze”.
Jak. 5:20 (BT): „Niech wie, że kto nawrócił grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy”. (Warto zaznaczyć, że jest tu mowa o śmierci duszy).
Więcej szczegółów można znaleźć w artykułach „Śmierć” i „Dusza”.
Czy po śmierci jest jeszcze wymierzana jakaś kara za grzechy?
Rzym. 6:7 (BT): „Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu” (Bg: „Bo ktoć umarł, usprawiedliwiony jest od grzechu”).
Czy zmarły może się radować pewnością zbawienia?
Kohel. [Kazn.] 9:5 (BT): „Żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą”.
Izaj. 38:18 (BT): „Zaiste, nie Szeol Cię [Jahwe] sławi ani Śmierć wychwala Ciebie; nie ci oglądają się na Twoją wierność, którzy w dół zstępują”. (Jakże więc mogą oni zaznawać ‛wielkiej radości ze względu na pewność zbawienia’?)
Co według Biblii jest potrzebne do oczyszczenia z grzechów?
1 Jana 1:7, 9 (Romaniuk): „Jeżeli zaś żyjemy w światłości, tak jak On [Bóg] sam trwa w światłości, wówczas stanowimy jedność między sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Lecz jeśli przyznamy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości”.
Apok. [Obj.] 1:5 (BT): „[Jezus Chrystus] nas miłuje i (...) przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów”.
