1, 2. W jakim sensie Jezus okazał się mądrym przewodnikiem?

 WYOBRAŹ sobie, że doświadczony przewodnik oprowadza cię po pięknym mieście. Ani ty, ani pozostali zwiedzający nigdy wcześniej tu nie byliście, dlatego wsłuchujecie się w każde słowo. Od czasu do czasu dopytujecie niecierpliwie o atrakcje, których jeszcze nie zobaczyliście. Ale przewodnik za każdym razem wstrzymuje się z odpowiedzią do najodpowiedniejszej chwili — najczęściej do chwili, gdy wyczekiwany obiekt pojawi się przed waszymi oczami. Coraz bardziej cenicie mądre podejście tego człowieka, który o tym, co powinniście wiedzieć, informuje was dokładnie wtedy, kiedy jest na to najlepsza pora.

² Do takich turystów można przyrównać prawdziwych chrześcijan. Nieustannie chłoniemy wiedzę o najpiękniejszym z miast — o „mieście mającym rzeczywiste fundamenty”, czyli o Królestwie Bożym (Hebr. 11:10). Jezus podczas pobytu na ziemi był dla swoich naśladowców niejako osobistym przewodnikiem — wprowadzał ich w coraz głębszą wiedzę o tym Królestwie. Czy jednak odpowiadał na wszystkie ich pytania i czy od razu wyjawiał im każdy szczegół? Nie. Pewnego dnia wyjaśnił: „Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale w tej chwili nie możecie tego znieść” (Jana 16:12). Ten najmądrzejszy z przewodników nigdy nie obciążał swoich uczniów informacjami, na których przyjęcie nie byli gotowi.

3, 4. (a) Jak Jezus pomaga swoim wiernym naśladowcom pogłębiać wiedzę o Królestwie Bożym? (b) Co omówimy w tym rozdziale?

³ Słowa zanotowane w Ewangelii według Jana 16:12 Jezus wypowiedział w ostatnią noc swojego ziemskiego życia. A jak już po śmierci miał pogłębiać wiedzę wiernych uczniów? Apostołom obiecał: „Duch prawdy wprowadzi was w całą prawdę” (Jana 16:13) a. Na ducha świętego możemy patrzeć jak na cierpliwego przewodnika. Właśnie za jego pośrednictwem Jezus uczy swoich naśladowców wszystkiego, co powinni wiedzieć o Królestwie Bożym — i to dokładnie wtedy, kiedy jest na to odpowiedni czas.

 ⁴ Przyjrzyjmy się teraz bliżej temu, w jaki sposób święty duch Jehowy wprowadza szczerych chrześcijan w szerszą wiedzę o Królestwie. Najpierw zastanowimy się, jak zrozumieliśmy, kiedy to Królestwo zaczęło panować. Następnie skupimy się na tożsamości i nadziei władców i poddanych Królestwa. Na koniec dowiemy się, jak naśladowcy Chrystusa lepiej pojęli, co to znaczy być lojalnym wobec Królestwa.

5, 6. (a) Jakie błędne wnioski na temat ustanowienia Królestwa i pory żniwa wyciągali Badacze Pisma Świętego? (b) Dlaczego takie błędne poglądy nie powinny budzić wątpliwości co do tego, czy Jezus prowadził tamtych swoich naśladowców?

⁵ Jak wspomniano w rozdziale 2 tej książki, Badacze Pisma Świętego przez dziesiątki lat wykazywali, że rok 1914 odegra ogromną rolę w spełnianiu proroctw biblijnych. Uważali jednak, że obecność Chrystusa już się rozpoczęła w roku 1874, że on sam zaczął panować z nieba w roku 1878, a pełną władzę Królestwo obejmie w październiku roku 1914. Żniwo miało się odbywać między rokiem 1874 a 1914 i zakończyć zgromadzeniem pomazańców w niebie. Skoro ci wierni słudzy Boży wyciągali takie błędne wnioski, to czy Jezus rzeczywiście ich prowadził, posługując się duchem świętym? Czy nie nasuwają się co do tego wątpliwości? Skądże!

⁶ Wróćmy do przykładu podanego na wstępie. Czy niecierpliwe pytania i przedwczesne wnioski turystów rzucają cień na wiarygodność przewodnika? Wcale nie. Podobnie nie ma wątpliwości, że Jezus prowadzi sług Bożych, chociaż niekiedy próbują zrozumieć pewne szczegóły zamierzenia Jehowy, zanim nadejdzie czas, by duch święty ‛wprowadził ich w te prawdy’. Ale ponieważ są lojalni, więc chętnie poddają się skorygowaniu i pokornie rewidują swoje zapatrywania (Jak. 4:6).

7. Na jaką kwestię padło jaśniejsze duchowe światło?

⁷ Po roku 1919 lud Boży cieszył się coraz jaśniejszym światłem duchowym (odczytaj Psalm 97:11). W roku 1925 w Strażnicy ukazał się przełomowy artykuł zatytułowany „Narodziny narodu”. Przedstawiono w nim przekonujące dowody biblijne, że mesjańskie Królestwo narodziło się w roku 1914. Wyjaśniono, że właśnie wtedy spełniła się prorocza wizja z 12 rozdziału Księgi Objawienia, gdzie opisano rodzącą niebiańską niewiastę Bożą b. W dalszej części artykułu wykazano, iż prześladowania i udręki, które spadły na lud Jehowy w tamtych wojennych latach, wyraźnie dowodziły, że z nieba został zrzucony Szatan, który ‛pała wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu’ (Obj. 12:12).

8, 9. (a) Jak zaczęto uwypuklać znaczenie Królestwa Bożego? (b) Jakie pytania teraz rozważymy?

⁸ A jak ważne jest Królestwo Boże? W roku 1928 w Strażnicy zaczęto podkreślać, że jest ono ważniejsze od osobistego wybawienia udostępnionego przez okup. Rzeczywiście, za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa Jehowa uświęci swoje imię, wykaże słuszność swego zwierzchnictwa i zrealizuje całe swoje zamierzenie wobec ludzkości.

 ⁹ Kto miał z Chrystusem panować w tym Królestwie? Kim mieli być ziemscy poddani tego rządu? I jaką pracą powinni zajmować się naśladowcy Chrystusa?

10. Co lud Boży już dawno rozumiał w związku z gronem 144 000?

¹⁰ Kilkadziesiąt lat przed rokiem 1914 prawdziwi chrześcijanie rozumieli już, że w niebie wraz z Chrystusem panować będzie grono 144 000 jego wiernych naśladowców c. Doszli do wniosku, że liczbę tę należy pojmować dosłownie i że kompletowanie tego grona rozpoczęło się w I wieku n.e.

11. Co przyszli członkowie oblubienicy Chrystusa zaczęli sobie lepiej uświadamiać, jeśli chodzi o ich ziemskie zadanie?

¹¹ Ale co przyszli członkowie oblubienicy Chrystusa mieli robić, będąc jeszcze na ziemi? Uświadomili sobie, że Jezus kładł nacisk na dzieło ewangelizacji i powiązał je z porą żniwa (Mat. 9:37; Jana 4:35). Jak wspomniano w rozdziale 2 tej książki, przez pewien czas sądzili, że żniwo będzie trwało 40 lat — i zakończy się zgromadzeniem pomazańców w niebie. Ponieważ jednak dzieło głoszenia nie ustało po upływie 40 lat, potrzebne było jaśniejsze światło. Dzisiaj wiemy, że pora żniwa — pora oddzielania pszenicy od chwastów, czyli wiernych pomazańców od rzekomych chrześcijan — rozpoczęła się w roku 1914. Nadszedł czas, by skoncentrować uwagę na zgromadzaniu pozostałych z klasy niebiańskiej.

12, 13. Jak w dniach ostatnich spełniają się przypowieści Jezusa o dziesięciu dziewicach i o talentach?

¹² Począwszy od roku 1919, niewolnik wierny i roztropny pod przewodnictwem Chrystusa nieustannie uwypuklał znaczenie dzieła głoszenia. Zadanie to Jezus zlecił już w I wieku (Mat. 28:19, 20). Wskazał też, jakimi przymiotami muszą odznaczać się jego namaszczeni duchem naśladowcy, żeby wywiązać się z powierzonego im zadania. Jak to zrobił? W przypowieści o dziesięciu dziewicach podkreślił, że jeśli pomazańcy chcą osiągnąć ostateczny cel — wziąć udział w niebiańskich zaślubinach, podczas których Chrystus połączy się z gronem 144 000 członków swojej „oblubienicy” — to muszą zachowywać czujność duchową (Obj. 21:2). Z kolei w przypowieści o talentach Jezus wyjaśnił, że jego namaszczeni  duchem słudzy będą wykonywać działalność kaznodziejską niezwykle pilnie (Mat. 25:1-30).

¹³ W minionym stuleciu pomazańcy okazali się zarówno czujni, jak i pilni. Ich postawa bez wątpienia zostanie nagrodzona! Ale czy wielkie dzieło żniwne miało się ograniczać do zgromadzania pozostałych z grona 144 000 współwładców Chrystusa?

14, 15. Jakie cztery grupy scharakteryzowano w książce Dokonana tajemnica?

¹⁴ Wierni słudzy Boży od dawna gorąco pragnęli się dowiedzieć, kim jest „wielka rzesza” („lud wielki”, Biblia gdańska) z Księgi Objawienia 7:9-14. Nic dziwnego, że zanim Chrystus uznał za stosowne wyjawić tożsamość tej licznej grupy, wyrażano różne poglądy, często odbiegające od jasnych, prostych prawd, które dziś znamy i cenimy.

¹⁵ W roku 1917 w książce Dokonana tajemnica przyjęto założenie, że istnieją „dwa rodzaje niebiańskiego zbawienia i dwa stopnie ziemskiego zbawienia”. Z kogo składały się te cztery grupy mające różne nadzieje na wybawienie? Pierwsza to 144 000 tych, którzy mieli panować z Chrystusem. Druga to „lud wielki”. W tamtym czasie uważano, że zaliczali się do niego ci, którzy należeli wciąż do kościołów nominalnego chrześcijaństwa. Odznaczali się oni pewną wiarą, ale nie na tyle silną, żeby zająć zdecydowane stanowisko po stronie prawdy. Dlatego mieli otrzymać w niebie podrzędne pozycje. Jeśli chodzi o nadzieję ziemską, sądzono, iż trzecia grupa, „święci Starego Testamentu” — Abraham, Mojżesz i inni wierni słudzy Boży — będą sprawować władzę nad czwartą grupą, czyli „światem ludzkości”.

16. Jakie rozbłyski duchowego światła pojawiły się w roku 1923 i 1932?

¹⁶ Jak duch święty pomógł naśladowcom Chrystusa dojść do zrozumienia znanych nam dzisiaj prawd? Działo się to stopniowo — w kolejnych rozbłyskach duchowego światła. Już w roku 1923 w Strażnicy zwrócono uwagę na grupę osób niewiążących swojej przyszłości z niebem, mających żyć na ziemi pod rządami Chrystusa. W Strażnicy z roku 1932 omówiono postać Jonadaba (Jehonadaba), który przyłączył się do namaszczonego przez Boga izraelskiego króla Jehu i wsparł go w walce z fałszywym kultem (2 Król. 10:15-17). W artykule wyjaśniono, iż w czasach nowożytnych istnieje klasa ludzi podobnych do Jonadaba, i dodano, że Jehowa przeprowadzi ich „przez zawieruchę Armagedonu”, dzięki czemu będą mogli żyć tutaj na ziemi.

17. (a) Jaką prawdę zrozumiano w roku 1935? (b) Jak to nowe zrozumienie wpłynęło na wiernych chrześcijan? (Zobacz ramkę „ Mnóstwo osób odetchnęło z ulgą”).

¹⁷ W roku 1935 światło duchowe rozbłysło bardzo jasno. Na zgromadzeniu w Waszyngtonie „lud wielki” utożsamiono z klasą ziemską, czyli owcami z przypowieści Jezusa o owcach i kozach (Mat. 25:33-40). Wyjaśniono, że lud ten  zalicza się do „drugich owiec”, o których Jezus powiedział: „Te również muszę przyprowadzić” (Jana 10:16). Kiedy Joseph Rutherford zwrócił się do obecnych słowami: „Wszystkich, którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, poproszę o powstanie z miejsc”, podniosła się przeszło połowa słuchaczy. Wtedy mówca oświadczył: „Spójrzcie, oto lud wielki!”. Dla wielu było to naprawdę głębokie przeżycie — w końcu zrozumieli, jaką mają nadzieję na przyszłość.

18. Na czym skoncentrowali się naśladowcy Chrystusa i z jakim rezultatem?

¹⁸ Od tej pory Chrystus pomaga swoim naśladowcom koncentrować wysiłki na zgromadzaniu członków tej wielkiej rzeszy, która wyjdzie żywo z wielkiego ucisku. Początkowo rezultaty nie wydawały się zbyt imponujące. Pewnego razu brat Rutherford skomentował nawet: „Wygląda na to, że ‛wielki lud’ nie będzie jednak aż tak wielki”. Oczywiście dziś już wiemy, jak obficie Jehowa błogosławi temu dziełu. Pod przewodnictwem Jezusa i ducha świętego pomazańcy i towarzyszące im „drugie owce” stały się — zgodnie z zapowiedzią Jezusa — „jedną trzodą”, mającą „jednego pasterza”.

19. Jak możemy się przyczyniać do tego, żeby wielka rzesza stawała się coraz liczniejsza?

¹⁹ Ogromna większość wiernych chrześcijan będzie żyła wiecznie w ziemskim raju pod rządami Chrystusa i 144 000 jego współwładców. Czy nie warto przypominać sobie, w jaki sposób Chrystus doprowadził lud Boży do zrozumienia tej jasnej prawdy biblijnej dotyczącej naszej przyszłości? Jakimż zaszczytem jest dzielenie się tą nadzieją z ludźmi napotkanymi w służbie kaznodziejskiej! Bierzmy w niej jak najpełniejszy udział. Dzięki temu wielka rzesza będzie się stale powiększać — jeszcze więcej ludzi będzie wysławiać imię Jehowy! (Odczytaj Łukasza 10:2).

20. Z jakich elementów składa się organizacja Szatana i jaki ma to związek z chrześcijańską lojalnością?

²⁰ Zdobywanie wiedzy o Królestwie wymagało również dobrego zrozumienia, co to znaczy być lojalnym wobec tego niebiańskiego rządu. W związku z tym w roku 1922 w Strażnicy wyjaśniono, że istnieją dwie organizacje: Jehowy i Szatana, przy czym organizacja Szatana składa się ze świata handlu, religii i polityki. Lojalność wobec Królestwa Bożego z Chrystusem na czele wyklucza wszelkie kompromisy — poddani muszą się wystrzegać niestosownych powiązań z organizacją Szatana (2 Kor. 6:17). Co to znaczy?

21. (a) Jak wierny niewolnik ostrzega lud Boży przed światem biznesu? (b) Co w roku 1963 powiedziano w Strażnicy o „Babilonie Wielkim”?

²¹ Dostarczając pokarm duchowy, wierny niewolnik konsekwentnie obnaża zepsucie świata biznesu i ostrzega lud Boży przed uwikłaniem się w szalejący materializm (Mat. 6:24). Nasze publikacje stale też kierują uwagę na system religijny będący elementem organizacji Szatana. W roku 1963 w Strażnicy wyraźnie wskazano, że „Babilon Wielki” to nie tylko chrześcijaństwo — to ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Dlatego, o czym więcej powiemy w rozdziale 10 tej  książki, słudzy Boży w każdym kraju i środowisku otrzymywali pomoc, żeby mogli ‛wyjść z Babilonu’, czyli zerwać z wszelkimi praktykami religii fałszywej (Obj. 18:2, 4).

22. Jak podczas I wojny światowej wielu sług Bożych rozumiało Rzymian 13:1?

²² A co powiedzieć o politycznym elemencie organizacji Szatana? Czy prawdziwi chrześcijanie mogą uczestniczyć w wojnach i konfliktach między narodami? Podczas I wojny światowej Badacze Pisma Świętego w zasadzie rozumieli, że naśladowcy Chrystusa nie mogą zabijać innych ludzi (Mat. 26:52). Wielu jednak uważało, że zgodnie z Listem do Rzymian 13:1 — nawołującym do okazywania posłuszeństwa „władzom zwierzchnim” — ma obowiązek wstąpić do wojska, włożyć mundur, a nawet nosić broń. Dopiero gdyby kazano im zabić wroga, powinni strzelać w powietrze.

23, 24. Jak rozumieliśmy Rzymian 13:1 w trakcie II wojny światowej i jak zmieniło się nasze zrozumienie?

²³ Tuż po wybuchu II wojny światowej w Strażnicy zamieszczono artykuł wnikliwie analizujący temat neutralności. Jasno wykazano, że prawdziwi chrześcijanie nie będą brać udziału w konfliktach toczących się w świecie Szatana. Rady nadeszły w samą porę! Uchroniły naśladowców Chrystusa przed straszliwą winą krwi, którą w trakcie tej wojny obciążyły się narody. Ale począwszy od roku 1929, nasze publikacje zaczęły też zwracać uwagę, że „władze zwierzchnie” wspomniane w Liście do Rzymian 13:1 to nie świeccy przywódcy, lecz Jehowa i Jezus. Potrzebne było dokładniejsze zrozumienie tego fragmentu Biblii.

 ²⁴ Duch święty doprowadził naśladowców Chrystusa do takiego zrozumienia w roku 1962. W Strażnicy z 15 listopada i 1 grudnia (po polsku numer 17 i 18 z roku 1963) opublikowano przełomowe artykuły na temat Listu do Rzymian 13:1-7. Lud Boży w końcu pojął, na czym polega zasada względnego posłuszeństwa, którą Jezus wyjawił w swojej słynnej wypowiedzi: „Spłacajcie to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Łuk. 20:25). Dzisiaj rozumiemy, że „władze zwierzchnie” to władze polityczne tego świata, którym chrześcijanie muszą być podporządkowani. Ich podporządkowanie jest jednak względne. Kiedy władze domagają się czegoś, co byłoby nieposłuszeństwem wobec Jehowy Boga, odpowiadamy za apostołami: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29). Z rozdziału 14 tej książki dowiemy się więcej o tym, jak zasadę chrześcijańskiej neutralności lud Boży stosował w praktyce.

25. Dlaczego cenisz przewodnictwo ducha świętego?

²⁵ W ciągu minionego stulecia naśladowcy Chrystusa naprawdę wiele się nauczyli o Królestwie! Dowiedzieliśmy się, kiedy zostało ono ustanowione w niebie i jak ważną odgrywa rolę. Dobrze rozumiemy, że ludziom wiernym Bogu przyświecają dwie nadzieje: na życie w niebie i na życie na ziemi. Wiemy też, jak być lojalnym wobec Królestwa Bożego, a jednocześnie okazywać względne podporządkowanie władzom świeckim. Postaw sobie pytanie: „Czy znałbym te cenne prawdy, gdyby Jezus Chrystus nie prowadził wiernego niewolnika ku lepszemu zrozumieniu i nie pobudzał go do dzielenia się wiedzą?”. Jakże się cieszymy, że możemy korzystać z przewodnictwa Chrystusa i ducha świętego!