Dlaczego skażenie duchem świata jest sprawą tak poważną?

1 Jana 5:19: „Cały świat podlega mocy niegodziwca”. (Szatan podsyca ducha wywierającego przemożny wpływ na sposób myślenia i działania ludzi, których Jehowa nie uznaje za  swoich sług. Jest to duch samolubstwa i pychy, tak powszechny jak powietrze, którym się oddycha. Musimy bardzo uważać, by nie ulec mocy Szatana i nie pozwalać temu duchowi kształtować naszego życia).

Obj. 12:9: „Zrzucony więc został wielki smok, pradawny wąż, zwany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię; zrzucony został na ziemię, a z nim zostali zrzuceni jego aniołowie”. (Od tego wydarzenia, które rozegrało się po narodzinach Królestwa w roku 1914, wpływ Szatana i demonów na ludzkość bardzo się nasilił. Jego duch popycha ludzi do postępowania nacechowanego coraz większym samolubstwem i przemocą. Wyjątkowo silnemu naciskowi są poddawani ci, którzy pragną służyć Jehowie; chodzi o to, by należeli do świata, by postępowali jak wszyscy i porzucili prawdziwe wielbienie Boga).

Co między innymi cechuje ducha tego świata, przed którym musimy się mieć na baczności?

1 Kor. 2:12: „A my nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz ducha, który jest od Boga, abyśmy znali to, co zostało nam życzliwie dane przez Boga”. (Gdy duch świata zawładnie czyimś sposobem myślenia i pragnieniami, jego owoce uwidocznią się wkrótce w postępowaniu zdradzającym takiego ducha. Chcąc się zatem uwolnić od ducha świata, nie wystarczy stronić od niechrześcijańskiego postępowania i różnych wybryków. Trzeba wniknąć w sedno sprawy i wypielęgnować wzorce zachowania odzwierciedlające ducha Bożego i szczere umiłowanie dróg Bożych. Pamiętajmy o tym podczas rozważania niżej opisanych przejawów działania ducha świata).

Postępowanie według swego widzimisię bez liczenia się z wolą Boga

Szatan skłonił Ewę do samodzielnego decydowania o tym, co dla niej jest dobre, a co złe (Rodz. 3:3-5; por. Prz. 3:5, 6). Wiele ludzi idących w ślady Ewy nie wie, co jest wolą Bożą wobec rodzaju ludzkiego, ani nie chce o tym wiedzieć. Tacy ludzie robią, co im się podoba. Kto zna wymagania Boże i chce się do nich stosować, musi uważać, by duch świata nie skłonił go do świadomego lekceważenia rad Słowa Bożego  w sprawach, które uważa za „drobne rzeczy” (Łuk. 16:10, BT; zob. też „Niezależność”).

Unoszenie się pychą

Szatan pierwszy dopuścił, żeby wygórowane mniemanie o sobie zdeprawowało jego serce (por. Ezech. 28:17; Prz. 16:5). Pycha jest siłą, która wywołuje podziały w rządzonym przez niego świecie. Sprawia, że niektórzy uważają się za lepszych od ludzi różniących się od nich rasą, narodowością, językiem lub stopniem zamożności. Nawet słudzy Boży niekiedy muszą rugować z serca resztki takich uczuć. Muszą też mieć się na baczności, aby pycha nie skłaniała ich do robienia wielkich problemów z drobiazgów ani nie uniemożliwiała im przyznania się do własnych błędów oraz przyjmowania rad i odnoszenia w ten sposób pożytku z troskliwej pomocy, którą Jehowa zapewnia przez swą organizację (Rzym. 12:3; 1 Piotra 5:5).

Buntownicza postawa wobec władzy

Pierwszym buntownikiem był Szatan, czyli „Przeciwnik”. Nimrod, którego imię najprawdopodobniej znaczy „zbuntujmy się”, działał na przekór Jehowie, czym dowiódł, że jest dzieckiem Szatana. Unikanie takiego ducha chroni bogobojnych ludzi od występowania przeciwko władzom świeckim (Rzym. 13:1); pomaga młodocianym podporządkować się ustanowionej przez Boga władzy rodzicielskiej (Kol. 3:20); zabezpiecza przed sympatyzowaniem z odstępcami nieokazującymi szacunku tym, którym Jehowa powierzył odpowiedzialne zadania w swej widzialnej organizacji (Judy 11; Hebr. 13:17).

Folgowanie pragnieniom upadłego ciała

Ten sposób zachowania rzuca się w oczy wszędzie. Stale trzeba mieć się przed nim na baczności (1 Jana 2:16; Efez. 4:17, 19; Gal. 5:19-21). Myśli i pragnienia, które mogą spowodować poważniejsze następstwa, wychodzą na jaw w rozmowach, opowiadanych dowcipach, słowach słuchanych piosenek, w ulubionych tańcach lub oglądaniu programów telewizyjnych o niemoralnej treści. Oznakami tego aspektu świeckiego ducha są: narkomania, pijaństwo, cudzołóstwo, rozpusta i homoseksualizm. Ujawnia się on również w tym, że ktoś rozwodzi się może nawet legalnie, ale bez podstaw biblijnych,  a potem zawiera związek małżeński z kimś innym (Malach. 2:16).

Zdominowanie życia przez pragnienie posiadania tego, co widzą oczy

Właśnie takie pragnienie Szatan rozbudził w Ewie i zwiódł ją, żeby uczyniła coś, co zburzyło jej więź z Bogiem (Rodz. 3:6; 1 Jana 2:16). Jezus stanowczo odrzucił taką pokusę (Mat. 4:8-10). Kto chce się podobać Jehowie, ten musi się strzec, żeby pod wpływem skomercjalizowanego świata nie rozwinął się w nim taki duch. Ci, którzy dają się w ten sposób usidlić, w końcu popadają w liczne kłopoty i ruinę duchową (Mat. 13:22; 1 Tym. 6:7-10).

Popisywanie się dobrami materialnymi i domniemanymi osiągnięciami

Taka postawa również „pochodzi od świata” i ludzie stający się sługami Bożymi muszą się jej wyzbyć (1 Jana 2:16). Wynika z pychy i zamiast budować innych duchowo, mami pokusami materialnymi oraz wizją osiągnięć w świecie (Rzym. 15:2).

Wyżywanie się w plugawej mowie i aktach przemocy

Są to „uczynki ciała”, z którymi wielu musi toczyć twardy bój. Gdy jednak ktoś ma szczerą wiarę i korzysta z pomocy ducha Bożego, może pokonać świat i nie ulec jego duchowi (Gal. 5:19, 20, 22, 23; Efez. 4:31; 1 Kor. 13:4-8; 1 Jana 5:4).

Opieranie nadziei i obaw na ludzkich możliwościach

Zdaniem człowieka pozbawionego wiary liczy się jedynie to, co można zobaczyć i czego można dotknąć. Jego nadzieje i obawy obracają się wokół obietnic i gróźb innych ludzi. Oczekuje pomocy od władców ludzkich i jest rozczarowany, gdy oni zawodzą (Ps. 146:3, 4; Izaj. 8:12, 13). Dla niego wszystko kończy się na tym życiu. Łatwo opanowuje go strach przed śmiercią (por. Mat. 10:28; Hebr. 2:14, 15). Natomiast umysły tych, którzy poznają Jehowę, pobudza nowa siła; tacy karmią umysł i serce Jego obietnicami i uczą się prosić Go o pomoc w każdej potrzebie (Efez. 4:23, 24; Ps. 46:1; 68:19).

 Oddawanie ludziom i przedmiotom czci należnej Bogu

Szatan Diabeł, „bóg tego systemu rzeczy”, propaguje wszelkiego rodzaju praktyki, które błędnie ukierunkowują wszczepioną człowiekowi przez Boga skłonność do oddawania czci (2 Kor. 4:4). Niektórym władcom oddaje się cześć boską (Dzieje 12:21-23). Miliony ludzi kłaniają się bożkom. Dalsze miliony ubóstwiają aktorów i wybitnych sportowców. Często urządza się uroczystości mające na celu oddawanie różnym ludziom przesadnej czci. Duch ten jest tak powszechny, że ci, którzy naprawdę miłują Jehowę i chcą być oddani wyłącznie Jemu, muszą na każdym kroku wystrzegać się tego wpływu.