Dzieje Apostolskie 25:1-27

25  Festus+ po trzech dniach od przybycia do prowincji i objęcia w niej urzędu udał się z Cezarei do Jerozolimy. 2  Naczelni kapłani i wysoko postawieni Żydzi złożyli mu na Pawła skargę+. Zaczęli go prosić, 3  żeby okazał im przychylność i sprowadził Pawła do Jerozolimy. Planowali na niego zasadzkę, żeby go w drodze zabić+. 4  Festus jednak odrzekł, że Paweł ma zostać w areszcie w Cezarei i że on sam wkrótce zamierza tam wrócić. 5  „Niech więc ci z was, którzy mają władzę”, powiedział, „pójdą razem ze mną i go oskarżą, jeśli naprawdę zrobił coś złego”+. 6  Spędził wśród nich nie więcej niż osiem czy 10 dni i udał się do Cezarei. A następnego dnia zasiadł na fotelu sędziowskim i kazał sprowadzić Pawła. 7  Gdy ten przyszedł, Żydzi, którzy przybyli z Jerozolimy, obstąpili go i zaczęli wytaczać przeciw niemu wiele poważnych zarzutów. Nie potrafili ich jednak udowodnić+. 8  A Paweł rzekł w swojej obronie: „Nie popełniłem żadnego grzechu — ani przeciw żydowskiemu Prawu, ani przeciw świątyni, ani przeciw Cezarowi”+. 9  Wtedy Festus, chcąc zyskać przychylność Żydów+, zapytał Pawła: „Czy chcesz iść do Jerozolimy i tam być sądzony w mojej obecności w związku z tymi zarzutami?”. 10  Ale Paweł powiedział: „Stoję przed fotelem sędziowskim Cezara — i to tu powinienem być sądzony. Nie wyrządziłem Żydom żadnej krzywdy, o czym ty również dobrze wiesz. 11  Jeśli rzeczywiście jestem winien, jeśli zrobiłem coś, za co zasługuję na śmierć+, to nie wzbraniam się umrzeć. Ale jeśli oskarżenia tych ludzi są bezpodstawne, to nikt nie ma prawa im mnie wydać tylko dlatego, żeby im okazać przychylność. Odwołuję się do Cezara!”+. 12  Festus, po omówieniu tego z doradcami, odrzekł: „Odwołałeś się do Cezara, więc do Cezara pójdziesz”. 13  Po kilku dniach do Cezarei przybył król Agryppa razem z Berenike, żeby złożyć Festusowi kurtuazyjną wizytę. 14  Gdy spędzili tam już dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła: „Jest tu jeden człowiek, którego Feliks pozostawił w areszcie+. 15  Kiedy byłem w Jerozolimie, naczelni kapłani i żydowscy starsi złożyli na niego skargę+ i domagali się, żeby został skazany. 16  Ale ja im odpowiedziałem, że rzymski zwyczaj nie pozwala wydać człowieka na znak przychylności wobec kogoś. Najpierw oskarżony musi się spotkać z oskarżycielami twarzą w twarz i mieć szansę przemówić w swojej obronie+. 17  Gdy więc tu przybyli, nie zwlekałem, lecz zaraz następnego dnia zasiadłem na fotelu sędziowskim i kazałem przyprowadzić tego człowieka. 18  Kiedy wystąpili oskarżyciele, nie zarzucili mu żadnej ze złych rzeczy, których się spodziewałem+. 19  Po prostu prowadzili z nim jakieś spory dotyczące ich własnej religii*+ oraz człowieka o imieniu Jezus, który umarł, a który według zapewnień Pawła żyje+. 20  Nie wiedząc, jak rozstrzygnąć ten spór, zapytałem Pawła, czy chciałby iść do Jerozolimy i tam być sądzony w związku z tymi zarzutami+. 21  Ale gdy on odwołał się do Najdostojniejszego+ i chciał pozostać w areszcie, kazałem dalej trzymać go pod strażą, dopóki nie odeślę go do Cezara”. 22  Wtedy Agryppa powiedział do Festusa: „Ja też chciałbym usłyszeć tego człowieka”+. „Usłyszysz go jutro” — rzekł Festus. 23  Następnego dnia Agryppa i Berenike przybyli z wielką pompą i weszli do sali audiencyjnej w towarzystwie dowódców wojskowych i ważnych osobistości z miasta. Wtedy na rozkaz Festusa przyprowadzono Pawła. 24  A Festus powiedział: „Królu Agryppo i wszyscy, którzy tu z nami jesteście! Spójrzcie na tego człowieka. W jego sprawie zwróciła się do mnie i tu, i w Jerozolimie cała społeczność żydowska. Krzycząc, domagali się jego śmierci+. 25  Ale ja stwierdziłem, że nie zrobił nic, za co zasługiwałby na śmierć+. Gdy więc odwołał się do Najdostojniejszego, postanowiłem go do niego odesłać. 26  Nie mogę jednak napisać o nim swojemu Panu nic pewnego. Postawiłem go więc przed wami, a zwłaszcza przed tobą, królu Agryppo, żeby po przeprowadzonym przesłuchaniu mieć co napisać. 27  Bo wydaje mi się nierozsądne wysłać więźnia bez podania stawianych mu zarzutów”.

Przypisy

^ Lub „oddawania czci bóstwu”.

Komentarze

prowincji: Chodzi o rzymską prowincję o nazwie Judea, której namiestnicy rezydowali w Cezarei. Greckie sformułowanie oddane tu jako ‛przybył do prowincji i objął w niej urząd’ najwidoczniej oznacza, że Festus został namiestnikiem prowincji.

Cezarowi: Lub „cesarzowi”. W tamtym czasie rzymskim cesarzem był Neron. Jego panowanie zaczęło się w 54 r. n.e., a skończyło w 68 r., kiedy to popełnił samobójstwo, mając ok. 31 lat. W Dziejach Apostolskich, w rozdziałach 25-28, wszystkie wzmianki o Cezarze odnoszą się właśnie do Nerona (zob. komentarze do Mt 22:17; Dz 17:7 i Słowniczek pojęć).

Odwołuję się do Cezara!: To trzecia opisana w Biblii sytuacja, w której Paweł skorzystał z przysługujących mu praw obywatela rzymskiego (dwie pozostałe sytuacje: zob. komentarze do Dz 16:37; 22:25). Do Cezara można się było odwołać zarówno po ogłoszeniu wyroku, jak i w każdym wcześniejszym momencie procesu. Ponieważ Festus nie był skłonny sam wydać werdyktu, a rozprawa w Jerozolimie nie dawała nadziei na sprawiedliwy wyrok, Paweł wniósł formalną prośbę o to, by osądziła go najwyższa instancja w cesarstwie. Jak się wydaje, w niektórych sytuacjach taka apelacja oskarżonego mogła być odrzucona, np. w wypadku złodzieja, pirata czy rebelianta złapanego na gorącym uczynku. Zapewne z tego powodu przed wydaniem zgody na apelację Festus omówił sprawę z doradcami (Dz 25:12). Później przesłuchał jeszcze Pawła w obecności swojego gościa, Heroda Agryppy II. Miał nadzieję, że uzyska w ten sposób bardziej szczegółowe informacje, które będzie mógł przekazać „Najdostojniejszemu”, czyli Neronowi (Dz 25:12-27; 26:32; 28:19). Paweł, wnosząc apelację, osiągnął jeszcze inny cel — zgodnie ze swoim wcześniejszym życzeniem został zabrany do Rzymu (Dz 19:21). Prorocza obietnica Jezusa i wiadomość, którą Paweł otrzymał później od anioła, wskazują na Boże kierownictwo w tej sprawie (Dz 23:11; 27:23, 24).

Agryppa: Chodzi o Heroda Agryppę II. Był to prawnuk Heroda Wielkiego, syn Heroda Agryppy I i jego żony Kypros (Dz 12:1; zob. Słowniczek pojęć, „Herod”).

Berenike: Siostra Heroda Agryppy II. Krążyły pogłoski, że Agryppa żyje z nią w kazirodczym związku. Później była kochanką Tytusa, zanim został on rzymskim cesarzem.

starsi: W tym wersecie chodzi o przywódców narodu żydowskiego, którzy często są wymieniani razem z naczelnymi kapłanami i uczonymi w piśmie (zob. komentarz do Mt 16:21).

Najdostojniejszego: Lub „Augusta”. Tytuł nadawany rzymskim cesarzom. Użyte tu greckie słowo Sebastós znaczy „czcigodny; szanowny; dostojny” i jest tłumaczeniem łacińskiego tytułu Augustus. W niektórych przekładach występują tutaj takie wyrażenia, jak „Jego Cesarska Mość” lub „Jego Cesarska Wysokość”. W tym wypadku chodzi o tytuł Nerona (54-68 n.e.), czwartego cesarza po Oktawianie (Oktawiuszu), który jako pierwszy otrzymał tytuł „August” (zob. komentarz do Łk 2:1).

dowódców wojskowych: Chodzi o tysiączników, oficerów dowodzących oddziałem 1000 żołnierzy.

Multimedia

Cesarz Neron
Cesarz Neron

Pokazana tu złota moneta, wybita ok. 56-57 r. n.e., przedstawia popiersie Nerona, który panował w cesarstwie rzymskim od 54 do 68 r. n.e. To właśnie do niego odwołał się Paweł po tym, jak został niesłusznie aresztowany w Jerozolimie i trafił do aresztu w Cezarei, gdzie przebywał od ok. 56 r. do ok. 58. Mniej więcej w r. 59 Paweł został po raz pierwszy uwięziony w Rzymie, a najwyraźniej ok. 61 r. uniewinniony i zwolniony. Kiedy w 64 r. pożar zniszczył czwartą część Rzymu, niektórzy o wzniecenie go oskarżali Nerona. Chcąc się uwolnić od podejrzeń, cesarz zrzucił winę na chrześcijan, co dało początek brutalnym prześladowaniom. Prawdopodobnie w tym czasie (ok. 65 r.) Paweł został ponownie uwięziony w Rzymie i wkrótce potem stracony.

PISMO ŚWIĘTE W PRZEKŁADZIE NOWEGO ŚWIATA — WYDANIE DO STUDIUM
Dzieje 25
polski
Czytaj Biblię w internecie
https://cms-imgp.jw-cdn.org/img/p/1001070103/univ/art/1001070103_univ_sqr_xl.jpg
nwtsty