HET is geweldig dat steeds meer jonge Getuigen hun leven vereenvoudigen om meer te kunnen doen in de dienst voor Jehovah (Matth. 6:22). Welke veranderingen zijn daarvoor nodig? Met welke obstakels krijgen ze te maken? Laten we eens zien wat sommigen die nu in Mexico dienen, hebben gedaan.

Dustin en Jassa uit de VS trouwden in januari 2007. Niet lang daarna konden ze iets doen waar ze lang van gedroomd hadden: ze kochten een zeilboot van acht meter om op te wonen. De boot lag in de buurt van Astoria (Oregon), een schilderachtig plaatsje omringd door beboste heuvels en besneeuwde bergen, niet ver van de Grote Oceaan. Dustin zegt: „Waar je ook keek, het was overal even mooi!” Ze dachten dat ze een eenvoudig leven leidden en op Jehovah vertrouwden. Ze redeneerden: we wonen op een bescheiden boot, werken parttime, dienen in een anderstalige gemeente en gaan af en toe in de hulp. Maar na een tijdje begrepen ze dat ze zichzelf voor de gek hielden. „In plaats van een steun te zijn voor de gemeente, waren we vooral bezig met het onderhoud van onze boot”, zegt Dustin. „We zagen in dat we iets moesten veranderen als we Jehovah  echt op de eerste plaats in ons leven wilden stellen.”

Jassa zegt: „Voor ons trouwen woonde ik in Mexico, waar ik in een Engelse gemeente zat. Ik had het daar erg naar m’n zin en wilde graag terug.” Dustin en Jassa wilden hun motivatie om in het buitenland te dienen versterken. Dus lazen ze tijdens hun gezinsaanbidding levensverhalen van broeders en zusters die naar gebieden waren verhuisd waar de velden ’wit waren om geoogst te worden’ (Joh. 4:35). „We wilden ook zulke mooie dingen meemaken”, zegt Dustin. Toen ze van vrienden in Mexico hoorden dat een pasgevormde groep hulp nodig had, hakten ze de knoop door: ze namen ontslag, verkochten de zeilboot en verhuisden naar Mexico.

Dustin en Jassa gingen in Tecomán wonen, een stadje dat ook in de buurt van de Grote Oceaan ligt, alleen dan zo’n 4300 kilometer ten zuiden van Astoria. „In plaats van een koele zeebries en zicht op de bergen hebben we nu verschroeiende hitte en citroenbomen zover het oog reikt”, vertelt Dustin. Eerst konden ze geen werk vinden. Door geldgebrek aten ze twee keer per dag rijst en bonen, en dat wekenlang. Jassa zegt: „Net toen dat menu ons de keel begon uit te hangen, gingen onze Bijbelstudies ons mango’s, bananen, papaja’s en natuurlijk zakken vol citroenen geven!” Uiteindelijk gingen ze werken voor een online taalschool in Taiwan. Ze verdienen nu ruim genoeg om van rond te komen.

Wat vinden Dustin en Jassa van hun nieuwe leven? Ze vertellen: „Dit is de beste beslissing die we ooit genomen hebben. Onze band met Jehovah en met elkaar is sterker dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. Elke dag doen we heel veel samen: we gaan in de velddienst, bespreken hoe we onze Bijbelstudies kunnen helpen en bereiden de vergaderingen voor. Ook voelen we de druk niet meer die we vroeger hadden.” Ze zeggen verder: „We begrijpen nu pas helemaal wat er bedoeld wordt met de belofte in Psalm 34:8: ’Proeft en ziet dat Jehovah goed is.’”

Meer dan 2900 broeders en zusters — sommigen getrouwd, anderen vrijgezel, onder wie veel twintigers en dertigers — zijn verhuisd naar gebieden in  Mexico waar nog steeds veel behoefte aan verkondigers is. Waarom hebben ze die stap gezet? Toen dat aan een paar van hen werd gevraagd, noemden ze vooral drie redenen. Welke waren dat?

Liefde voor Jehovah en de medemens. Leticia werd gedoopt toen ze achttien was. Ze zegt: „Toen ik me aan Jehovah opdroeg, zag ik in dat ik hem met hart en ziel moest dienen. Dus om mijn diepe liefde voor Jehovah te laten zien, wilde ik meer tijd en energie in zijn dienst gebruiken” (Mark. 12:30). Hermilo, die nu met Leticia getrouwd is, was begin twintig toen hij verhuisde om te dienen waar de behoefte groter was. Hij vertelt: „Ik begreep dat ik mijn liefde voor anderen het best kon laten zien door ze te helpen de waarheid te leren kennen” (Mark. 12:31). Dus verliet hij de welvarende stad Monterrey, waar hij bij een bank werkte en het financieel goed had, en verhuisde hij naar een klein stadje.

Echt en blijvend geluk. Niet lang na haar doop ging Leticia met een ervaren pionierster mee naar een afgelegen stad, waar ze een maand predikten. Ze zegt: „Ik stond ervan te kijken: het was fantastisch dat de mensen zo positief op de Koninkrijksboodschap reageerden. Aan het eind van die maand zei ik tegen mezelf: dit wil ik met m’n leven doen!” Ook voor Essly, een vrijgezelle zuster van begin twintig, was de vreugde die ze bij anderen opmerkte de reden waarom ze meer wilde doen. Toen ze nog op de middelbare school zat, leerde ze een paar enthousiaste Getuigen kennen die dienden waar de behoefte groter was. Ze zegt: „Bij het zien van de gelukkige gezichten van die broeders en zusters wilde ik ook zo’n leven.” Heel wat zusters hebben net als Essly gereageerd. In Mexico dienen zelfs meer dan 680 vrijgezelle zusters in gebieden waar meer behoefte is. Wat een mooi voorbeeld voor iedereen!

Een zinvol doel. Na de middelbare school kreeg Essly een studiebeurs voor de universiteit aangeboden. Andere leerlingen zeiden dat ze die aan moest nemen en moest gaan voor een ’normaal’ leven: studeren, een carrière, een auto en tijd om te reizen. Maar dat deed ze niet. Ze vertelt: „Een paar van mijn vrienden in de gemeente deden dat wel en ik zag dat geestelijke doelen niet meer zo belangrijk voor ze waren. Ik merkte ook dat hoe dieper ze in de wereld verwikkeld raakten, hoe gefrustreerder ze werden door de problemen waar ze mee te maken kregen. Maar ik wilde mijn jeugd gebruiken om Jehovah het beste te geven.”

 Essly volgde een paar cursussen waardoor ze werk kon vinden om als pionier in haar onderhoud te voorzien, en daarna verhuisde ze naar een gebied waar dringend verkondigers nodig waren. Ze ging zelfs de inheemse talen van de Otomí en de Tlapaneken leren. Na drie jaar prediken in afgelegen gebieden zegt ze: „Dienen waar de behoefte groter is, heeft me echt voldoening en een doel in het leven gegeven. Het heeft vooral mijn band met Jehovah sterker gemaakt.” Phillip en Racquel, een stel van begin dertig uit de VS, denken er net zo over. „De wereld verandert zo snel dat heel wat mensen vinden dat het leven heel onzeker is geworden. Maar het geeft ons echt een doel in het leven om te dienen waar nog zo veel mensen naar de boodschap van de Bijbel luisteren. Het maakt ons heel gelukkig!”

Natuurlijk heeft dienen waar de behoefte aan verkondigers groter is ook zo zijn uitdagingen. Bijvoorbeeld hoe je in je onderhoud gaat voorzien. Je moet bereid zijn je aan te passen aan de plaatselijke omstandigheden. Verónica, die al lang pioniert, vertelt: „In één plaats maakte ik goedkope snacks en verkocht die. In een andere plaats verkocht ik kleding en werkte ik als kapster. Op dit moment doe ik schoonmaakwerk en geef ik cursussen voor jonge ouders om ze te leren communiceren met hun kinderen.”

Het kan vooral moeilijk zijn je aan te passen aan een nieuwe cultuur en andere gewoonten als je in een afgelegen gebied tussen de lokale bevolking woont. Dat was zo met Phillip en Racquel die in het Nahuatl predikten. „De cultuurverschillen waren gigantisch”, zegt Phillip. Wat heeft ze geholpen zich aan te passen? „We concentreerden ons op de positieve dingen van de Nahua: hun sterke familiebanden, hoe oprecht ze met elkaar omgingen en hun vrijgevigheid.” Racquel zegt nog: „We hebben er heel veel van geleerd om tussen de lokale bevolking te wonen en daar samen met onze broeders en zusters te dienen.”

Als je wilt dienen in afgelegen gebieden waar hulp nodig is, hoe kun je je dan voorbereiden? Broeders en zusters die daar ervaring mee hebben, zeggen: ga voordat je verhuist eenvoudiger leven en leer tevreden te zijn (Fil. 4:11, 12). Wat kun je nog meer doen? Leticia zegt: „Ik nam geen baan waarbij ik verplicht zou zijn lang op één plaats te blijven. Ik wilde op elk moment kunnen verhuizen waarheen dat maar nodig was.” Hermilo zegt: „Ik leerde koken, wassen en strijken.” Verónica vertelt: „Toen ik nog thuis woonde, hielp ik met schoonmaken en leerde ik goedkope, maar gezonde maaltijden klaarmaken. Ik leerde ook sparen.”

Levi en Amelia uit de VS, die acht jaar getrouwd zijn, vertellen dat specifieke gebeden ze hebben geholpen zich voor te bereiden om in Mexico te gaan dienen. Levi zegt: „We berekenden hoeveel geld we nodig zouden hebben om een jaar in het buitenland te dienen en vroegen toen aan Jehovah om ons te helpen dat bedrag bij elkaar te krijgen.” Binnen een paar maanden hadden ze precies dat bedrag gespaard en ze verhuisden meteen. Levi merkt op: „Jehovah had ons specifieke gebed verhoord, dus nu was het onze beurt om iets te doen.” Amelia voegt eraan toe: „We gingen ervan uit dat we maar één jaar konden blijven, maar we zijn hier nu al zeven jaar en we zijn niet van plan weg te gaan! Door het leven hier ervaren we rechtstreeks Jehovah’s hulp. Elke dag krijgen we bewijzen van zijn goedheid.”

Ook voor Adam en Jennifer, een stel uit de VS dat in het Engelse veld in Mexico dient, was gebed heel belangrijk. Ze geven de raad: „Wacht niet op de perfecte situatie. Leg je wens om in het buitenland te dienen aan Jehovah voor en handel ernaar. Vereenvoudig je leven, schrijf naar het bijkantoor in het land waar je wilt gaan dienen, en als je de kosten berekend hebt, moet je het gewoon doen!” * Je zult dan een opwindend en geestelijk rijk leven tegemoet gaan.