Јован 10:1-42
10 „Вистина, вистина, ви велам, кој не влегува во овчото трло низ вратата,+ туку се прекачува на некое друго место, тој е крадец и разбојник.+
2 А оној што влегува низ вратата+ е пастирот+ на овците.+
3 Нему вратарот+ му отвора, и овците+ го слушаат неговиот глас. Тој ги вика своите овци по име и ги изведува.
4 А кога ќе ги изведе сите свои, оди пред нив, и овците одат по него,+ бидејќи го познаваат неговиот глас.+
5 А по туѓинец нема да одат, туку ќе бегаат+ од него, зашто не го познаваат гласот на туѓинците“.+
6 Исус им ја кажа оваа споредба, но тие не сфатија што сакаше да им каже со тоа.+
7 Затоа Исус повторно рече: „Вистина, вистина, ви велам, јас сум им врата+ на овците.
8 Сите што дојдоа пред мене се крадци и разбојници,+ но овците не ги слушаа.+
9 Јас сум вратата.+ Кој ќе влезе низ мене, ќе биде спасен. Ќе влегува и ќе излегува, и ќе најде пасиште.+
10 Крадецот+ доаѓа само за да украде, да заколе и да уништи.+ Јас дојдов за да имаат живот и да го имаат во изобилие.
11 Јас сум добриот пастир.+ Добриот пастир го полага својот живот за овците.+
12 Наемникот,+ кој не е пастир и не е сопственик на овците, гледа дека доаѓа волкот, па ги напушта овците и бега, а волкот ги зграпчува и ги растерува.+
13 Тој бега, бидејќи е наемник+ и не му е грижа за овците.+
14 Јас сум добриот пастир, и ги познавам своите овци,+ и моите овци ме познаваат мене,+
15 како што Таткото ме познава мене и како што јас го познавам Таткото.+ И својот живот* го полагам за овците.+
16 И други овци имам,+ кои не се од ова трло.+ И нив морам да ги доведам, и тие ќе го слушаат мојот глас,+ па сите ќе бидат едно стадо со еден пастир.+
17 Затоа Таткото ме сака,+ бидејќи го полагам својот живот+ за повторно да го примам.
18 Никој не ми го одзема, туку јас сам од себе го полагам. Имам власт да го положам, и имам власт повторно да го примам.+ Таква заповед+ примив од мојот Татко“.
19 И повторно настана поделба+ меѓу Евреите поради овие зборови.
20 Мнозина од нив велеа: „Обземен е од демон+ и полудел. Зошто го слушате?“
21 Други велеа: „Ова не се зборови на човек обземен од демон. Зар може демон да отвора очи на слепи?“
22 Во тоа време во Ерусалим се одржа Празникот на посветувањето.* Беше зима.
23 Исус одеше низ храмот по Соломоновиот трем.+
24 Тогаш Евреите го опколија и почнаа да му велат: „До кога ќе ги држиш нашите души во неизвесност? Ако си ти Христос,*+ кажи ни отворено!“+
25 А Исус им одговори: „Ви кажав, но вие не верувате. Делата што ги вршам јас во името на мојот Татко, тие сведочат за мене.+
26 Но вие не верувате, бидејќи не сте од моите овци.+
27 Моите овци+ го слушаат мојот глас, и јас ги знам, и тие одат по мене.+
28 Јас им давам вечен живот,+ па никогаш нема да пропаднат,+ и никој нема да ги грабне од моите раце.+
29 Она што ми го даде мојот Татко+ е поголемо од сѐ друго.+ И никој не може да ги грабне од Татковата рака.+
30 Јас и Таткото сме едно“.+
31 Тогаш Евреите пак зедоа камења за да го каменуваат.+
32 Исус им рече: „Ви покажав многу добри дела од Таткото. За кое од тие дела ме каменувате?“
33 Евреите му одговорија: „Не те каменуваме поради добро дело, туку поради хула,+ затоа што ти, иако си човек, се правиш бог“.+
34 Исус им одговори: „Зарем не е запишано во вашиот Закон:+ ‚Јас реков: „Богови сте“ ‘?+
35 Ако ги нарече ‚богови‘+ оние против кои зборуваше Бог — а Писмото не може да се поништи+ —
36 како тогаш вие му велите на оној кого Таткото го посвети и го испрати во светот: ‚Хулиш‘, затоа што реков: ‚Јас сум Син Божји‘?+
37 Ако не ги вршам делата+ на мојот Татко, немојте да ми верувате.
38 Но ако ги вршам, иако не ми верувате, верувајте им на делата,+ за да спознаете и да знаете дека Таткото е во единство со мене и јас во единство со Таткото“.+
39 Тогаш пак се обидоа да го фатат,+ но тој им избега.+
40 И така, повторно отиде преку Јордан на местото каде што Јован во почетокот крштаваше,+ и остана таму.
41 И многу луѓе дојдоа кај него и му рекоа: „Јован, додуша, не направи ниту едно чудо, но сѐ што рече Јован за овој човек беше вистина“.+
42 И мнозина таму поверуваа во него.+
Фусноти
^ Буквално: „душа“.
^ Празникот на посветувањето (Ханука) е време кога Евреите се сеќаваат на ослободувањето од сириско-грчката превласт, кога храмот во Ерусалим му бил повторно посветен на Јехова.