Fyrsta Mósebók 21:1–34
21 Jehóva minntist Söru eins og hann hafði lofað. Jehóva stóð við loforð sitt+
2 þannig að Sara varð barnshafandi+ og fæddi Abraham son í elli hans einmitt á þeim tíma sem Guð hafði lofað honum.+
3 Abraham nefndi soninn, sem Sara ól honum, Ísak.+
4 Abraham umskar Ísak þegar hann var átta daga gamall eins og Guð hafði fyrirskipað honum.+
5 Abraham var 100 ára þegar Ísak sonur hans fæddist.
6 Þá sagði Sara: „Guð hefur komið mér til að hlæja. Allir sem frétta þetta munu hlæja með mér.“*
7 Hún bætti við: „Hver hefði trúað að Sara kona Abrahams myndi hafa barn á brjósti? Samt hef ég fætt honum son í elli hans.“
8 Drengurinn óx og var vaninn af brjósti. Abraham hélt mikla veislu daginn sem Ísak hætti á brjósti.
9 En Sara veitti því athygli að sonur Hagar+ hinnar egypsku, sem hún ól Abraham, hæddist að Ísak.+
10 Hún sagði því við Abraham: „Rektu burt þessa ambátt og son hennar því að sonur ambáttarinnar fær ekki arf með Ísak syni mínum!“+
11 En Abraham sárnaði það mjög sem hún sagði um son hans.+
12 Þá sagði Guð við Abraham: „Hafðu ekki áhyggjur af drengnum og ambátt þinni. Hlustaðu á það sem Sara segir um þau því að þeir sem verða kallaðir afkomendur þínir koma af Ísak.+
13 En son ambáttarinnar+ geri ég líka að þjóð+ því að hann er afkvæmi þitt.“
14 Abraham fór snemma á fætur morguninn eftir, tók brauð og skinnbelg með vatni og gaf Hagar. Hann lét það á öxl hennar og sendi hana síðan burt ásamt drengnum.+ Hún lagði þá af stað og reikaði um óbyggðir Beerseba.+
15 Þegar vatnið í skinnbelgnum kláraðist ýtti hún drengnum undir runna.
16 Síðan gekk hún burt og settist niður skammt frá, í örskotsfjarlægð, því að hún hugsaði: „Ég get ekki horft upp á drenginn deyja.“ Hún sat þar álengdar og hágrét.
17 En Guð heyrði rödd drengsins+ og engill Guðs kallaði til Hagar af himni og sagði:+ „Hvað amar að, Hagar? Vertu ekki hrædd því að Guð hefur heyrt rödd drengsins.
18 Stattu upp, reistu drenginn á fætur og styddu hann með hendi þinni því að ég mun gera hann að mikilli þjóð.“+
19 Og Guð opnaði augu hennar svo að hún sá vatnsbrunn og hún fór og fyllti skinnbelginn af vatni og gaf drengnum að drekka.
20 Guð var með drengnum+ og hann óx úr grasi. Hann bjó í óbyggðunum og gerðist bogaskytta.
21 Hann settist að í óbyggðum Paran+ og móðir hans tók handa honum konu frá Egyptalandi.
22 Um þær mundir bar svo við að Abímelek og Píkól hershöfðingi hans sögðu við Abraham: „Guð er með þér í öllu sem þú gerir.+
23 Þess vegna skaltu sverja þess eið við Guð að gera hvorki mér, börnum mínum né öðrum afkomendum nokkuð illt heldur sýna mér og landinu sem þú býrð í sama trygga kærleika og ég hef sýnt þér.“+
24 „Ég sver eið að því,“ svaraði Abraham.
25 En Abraham kvartaði við Abímelek yfir því að þjónar hans hefðu tekið vatnsbrunn með valdi.+
26 „Ég veit ekki hverjir gerðu þetta,“ svaraði Abímelek. „Þú hefur hvorki sagt mér frá þessu né hef ég heyrt af þessu fyrr en í dag.“
27 Abraham tók þá sauðfé og nautgripi og gaf Abímelek og þeir gerðu sáttmála sín á milli.
28 Þegar Abraham tók sjö lömb* úr hjörðinni og lét til hliðar
29 spurði Abímelek: „Af hverju læturðu þessi sjö lömb til hliðar?“
30 Abraham svaraði: „Þú skalt þiggja af mér þessi sjö lömb til vitnis um að ég gróf þennan brunn.“
31 Þess vegna nefndi hann staðinn Beerseba*+ því að þar sóru þeir báðir eið.
32 Þeir gerðu með sér sáttmála+ í Beerseba, og Abímelek og Píkól hershöfðingi hans sneru síðan aftur til lands Filistea.+
33 En Abraham gróðursetti tamarisktré í Beerseba og þar ákallaði hann nafn Jehóva,+ hins eilífa Guðs.+
34 Hann dvaldist lengi* í landi Filistea.+
Neðanmáls
^ Eða hugsanl. „hlæja að mér“.
^ Orðrétt „gimbrar“.
^ Merkir hugsanl. ‚eiðsbrunnur‘ eða ‚sjöbrunnur‘.
^ Eða „bjó lengi sem útlendingur“.
