نامهٔ اول پولُس به تِسالونيكيان ۲:۱-۲۰
۲ ای برادران، مسلّماً خود می‌دانيد كه ديدار ما از شما بی‌ثمر نبوده است،
۲ بلكه چنان كه می‌دانيد، هرچند نخست در فيليپی مورد آزار و اهانت قرار گرفتيم، به كمک خدای خود شهامت يافتيم* تا با وجود مخالفت‌های بسيار، بشارت خدا را به شما برسانيم.
۳ در واقع پندی كه می‌دهيم، نه از عقايد نادرست است و نه از انگيزه‌های ناپاک. فريبی نيز در آن نيست،
۴ بلكه چون خدا ما را تأييد نموده و وظيفهٔ موعظهٔ بشارت را به ما سپرده است، اينچنين سخن می‌گوييم. ما در پی خشنود ساختن انسان نيستيم، بلكه می‌خواهيم خدا را كه دل‌های ما را می‌آزمايد، خشنود كنيم.
۵ در واقع شما می‌دانيد كه ما هرگز چاپلوسی نكرديم يا انگيزهٔ طمعكارانه نداشتيم كه آن را با ظاهرسازی پنهان كنيم. اين را خدا خود شاهد است!
۶ همچنين در پی جلال يافتن از انسان نبوده‌ايم، نه از شما و نه از ديگران، گرچه در حكمِ رسول مسيح، می‌توانستيم سربار شما باشيم.
۷ برعكس، همچون مادری شيرده كه با مهربانی از كودكانش مراقبت می‌كند،* با ملايمت با شما رفتار كرديم.
۸ ما چنان شما را دوست داشتيم كه نه تنها مصمم بوديم بشارت خدا را به شما برسانيم، بلكه حتی حاضر بوديم جانمان را هم برايتان بدهيم؛ زيرا برايمان خيلی عزيز بوديد.
۹ ای برادران، بی‌شک كارها و زحمات ما را به خاطر می‌آوريد. آن زمان كه بشارت خدا را به شما موعظه می‌كرديم، شب و روز مشغول به كار بوديم تا سربار هيچ يک از شما نباشيم.
۱۰ شما شاهديد و خدا نيز شاهد است كه در رفتارمان با شما ايمانداران، تا چه حد وفادار، درستكار* و بی‌عيب بوديم.
۱۱ به‌خوبی می‌دانيد كه رفتار ما با هر يک از شما مانند رفتار پدری با فرزندانش بود. ما پيوسته هر يک از شما را تشويق كرديم و تسلّی و پند داديم
۱۲ تا همواره به نحوی در زندگی گام برداريد كه شايستهٔ خداست؛ خدايی كه شما را به پادشاهی و جلال خود فرا می‌خواند.
۱۳ به‌راستی، خدا را پيوسته شكر می‌گوييم؛ زيرا هنگامی كه كلام او را از ما شنيديد، آن را نه به عنوان كلام انسان، بلكه به عنوان كلام خدا پذيرفتيد، چنان كه حقيقتاً نيز چنين است. اين كلام در شما ايمانداران عمل می‌كند.
۱۴ ای برادران، شما جماعت‌های خدا را كه در اتحاد با مسيحْ عيسی و در يهوديه هستند، سرمشق قرار داديد؛ زيرا همان رنج‌هايی كه آنان از دست يهوديان كشيدند، شما از دست هموطنان خود كشيديد.
۱۵ آن يهوديان عيسای سَرور و پيامبران را كشتند و به ما نيز آزار رساندند. آنان خدا را خشنود نمی‌سازند و با آنچه به انسان‌ها فايده می‌رساند، مخالفت می‌ورزند؛
۱۶ چون در تلاشند كه مانع موعظهٔ ما به غيريهوديان شوند؛ موعظه‌ای كه می‌تواند به نجات اين افراد بينجامد. آنان با اين كار همواره بر انبوه گناهان خود می‌افزايند. اما غضب خدا سرانجام شامل حال ايشان شده است!
۱۷ ای برادران، وقتی برای مدتی كوتاه از بودن با شما محروم شديم، (البته جسماً و نه قلباً) چون شديداً تمايل به ديدارتان داشتيم، سخت كوشيديم تا شما را شخصاً* ببينيم.
۱۸ به همين دليل می‌خواستيم نزد شما بياييم–آری من پولُس، نه فقط يک بار، بلكه دو بار تلاش كردم–اما شيطان سد راه ما شد؛
۱۹ زيرا اميد، شادی و تاج افتخار ما در پيشگاه سَرورمان عيسی و هنگام حضورِ* او چيست؟ آيا شما نيستيد؟
۲۰ آری، افتخار و شادی ما به‌راستی شماييد.
پاورقی‌ها
^ يا: «دليری كرديم».
^ يا: «كه كودكانش را عزيز می‌دارد».
^ يا: «عادل».
^ تحت‌اللفظی: «تا روی شما را».
^ رجوع به واژه‌نامه.
