اِشَعْیا ۴۰‏:‏۱‏-‏۳۱

  • دلگرمی برای قوم خدا ‏(‏۱-‏۱۱‏)‏

    • صدایی در بیابان ‏(‏۳-‏۵‏)‏

  • عظمت و بزرگی خدا ‏(‏۱۲-‏۳۱‏)‏

    • ملت‌ها مثل قطرهٔ آبی در سطل ‏(‏۱۵‏)‏

    • مکان سکونت خدا «بالاتر از کرهٔ زمین است» ‏(‏۲۲‏)‏

    • خدا اسم تک‌تک ستاره‌ها را می‌داند ‏(‏۲۶‏)‏

    • خدا هیچ وقت خسته نمی‌شود ‏(‏۲۸‏)‏

    • امید به یَهُوَه،‏ نیروی تازه می‌دهد ‏(‏۲۹-‏۳۱‏)‏

۴۰  خدایتان می‌گوید:‏ «دلگرمی دهید!‏ به قوم من دلگرمی و تسلّی دهید!‏+  ۲  به اهالی اورشلیم دلداری دهید،‏به آن‌ها بگویید که دوران درد و رنجشان به پایان رسیده است.‏آن‌ها تاوان خطاهایشان را داده‌اند،‏+ و یَهُوَه آن‌ها را به خاطر گناهانشان به اندازهٔ کافی مجازات کرده است.‏»‏+  ۳  صدای بلند کسی در بیابان شنیده می‌شود که می‌گوید:‏ ‏«راه یَهُوَه را آماده کنید!‏*+ در بیابان شاهراهی مستقیم + برای خدایمان بسازید.‏+  ۴  درّه‌ها را پر کنید،‏کوه‌ها و تپه‌ها را صاف کنید.‏ زمین‌های ناهموار را هموار کنید،‏و زمین‌های سنگلاخ را مثل دشت صاف کنید.‏+  ۵  بزرگی و جلال یَهُوَه آشکار خواهد شد،‏+و همهٔ مردم آن را خواهند دید،‏+چون یَهُوَه این را گفته است.‏»‏  ۶  گوش کنید!‏ کسی می‌گوید:‏ «با صدای بلند بگو!‏»‏ کسی دیگر می‌پرسد:‏ «چه چیز را بگویم؟‏»‏ ‏«بگو که انسان مثل علفِ سبز است،‏ و تمام محبت‌هایش* مثل یک گُل صحرایی.‏+  ۷  علف سبز خشک می‌شود،‏و گل صحرایی پژمرده،‏+چون نَفَس* یَهُوَه بر آن دمیده می‌شود.‏+ واقعاً انسان چیزی جز علف سبز نیست!‏  ۸  علف سبز خشک می‌شود،‏و گل صحرایی پژمرده.‏اما کلام خدایمان تا ابد باقی می‌ماند.‏»‏+  ۹  ای زن خوش‌خبری که برای صَهیون مژده می‌آوری،‏+بالای کوهی بلند برو.‏ ای زن خوش‌خبری که برای اورشلیم مژده می‌آوری،‏با صدای بلند مژده را اعلام کن.‏ نترس!‏ صدایت را بلند کن!‏ به شهرهای یهودا بگو:‏ «خدایتان با شماست.‏»‏+ ۱۰  یَهُوَه حاکم متعال با قدرت خواهد آمد،‏و با بازوی نیرومندش حکمرانی خواهد کرد.‏+ او آماده است تا پاداش دهد،‏و آن پاداش در دست اوست.‏+ ۱۱  او مثل یک شبان از گله‌اش مراقبت خواهد کرد.‏*+ او با دستانش* برّه‌ها را جمع خواهد کرد،‏و آن‌ها را در آغوشش خواهد گرفت.‏ او مادرانشان را با احتیاط و با ملایمت هدایت خواهد کرد.‏+ ۱۲  چه کسی می‌تواند آب همهٔ دریاها را در کف دستش نگه دارد؟‏+چه کسی می‌تواند آسمان‌ها را با دستش وجب* کند؟‏ چه کسی می‌تواند خاک زمین را در یک پیمانه جا بدهد؟‏+چه کسی می‌تواند تپه‌ها و کوه‌ها را در ترازو بگذارد،‏و آن‌ها را وزن کند؟‏ ۱۳  چه کسی می‌تواند عمق روح* یَهُوَه را درک کند،‏*و چه کسی می‌تواند مشاورش باشد و به او تعلیم دهد؟‏+ ۱۴  مگر او به مشاور احتیاج دارد که مسئله‌ای را درک کند؟‏مگر به کسی نیاز دارد که راه عدالت را به او تعلیم دهد،‏یا از او دانش بیاموزد؟‏مگر کسی می‌تواند راه درست را به او نشان دهد؟‏*+ ۱۵  همهٔ ملت‌ها در برابر او مثل یک قطرهٔ آب در سطل هستند،‏و مثل لایهٔ نازک گرد و خاک روی کفهٔ ترازو به حساب می‌آیند.‏+ او جزیره‌ها را مثل گرد و غبار با دستش بلند می‌کند!‏ ۱۶  حتی اگر از همهٔ درختان لبنان برای هیزم آتش مذبح استفاده کنیم باز هم کم است،‏و اگر همهٔ حیوانات وحشی لبنان را برای خدا قربانی* کنیم،‏ باز هم کافی نیست.‏ ۱۷  همهٔ قوم‌ها در برابر او هیچ هستند،‏+و ناچیز به حساب می‌آیند.‏+ ۱۸  خدا را با چه کسی می‌توان مقایسه کرد؟‏+ برای توصیف خدا،‏ او را به چه چیز می‌توان تشبیه کرد؟‏+ ۱۹  صنعتگر،‏ بت را با قالب می‌سازد،‏و زرگر آن را با طلا می‌پوشاند،‏+و برای آن زنجیرهای نقره‌ای درست می‌کند.‏ ۲۰  یا شاید کسی برای ساختن بت،‏ درختی انتخاب کند.‏+او چوبی انتخاب می‌کند که نمی‌پوسد،‏ و دنبال یک صنعتگر ماهر می‌گردد،‏تا برایش بتی بسازد که استوار بماند و به زمین نیفتد.‏+ ۲۱  مگر نمی‌دانید؟‏ مگر نشنیده‌اید؟‏ مگر از همان ابتدا به شما نگفته‌اند؟‏ مگر شواهدی را که از زمان آفرینش زمین* وجود داشته،‏ درک نکرده‌اید؟‏+ ۲۲  خدایی هست که مکان سکونتش بالاتر از کرهٔ زمین* است.‏+ساکنان زمین از دید او مثل ملخ هستند.‏ او آسمان‌ها را مثل یک پردهٔ توری پهن می‌کند،‏*و مثل چادری برای سکونت می‌گسترانَد.‏+ ۲۳  او حاکمان را از قدرت می‌اندازد،‏و قاضی‌های زمین را کاملاً بی‌اعتبار می‌کند.‏ ۲۴  آن‌ها مثل گیاهانی هستند که تازه کاشته شده‌اند،‏و با این که جوانه زده‌اند،‏ریشه‌هایشان در زمین قوی نشده است.‏به محض این که بادی بیاید خشک می‌شوند،‏و مثل پر کاه پراکنده می‌شوند.‏+ ۲۵  خدای مقدّس می‌گوید:‏ «مرا با چه کسی می‌توانید مقایسه کنید؟‏ چه کسی می‌تواند با من برابری کند؟‏ ۲۶  به آسمان نگاه کنید!‏ چه کسی همهٔ این ستاره‌ها را آفریده؟‏+ همان خدایی که تعدادشان را می‌داند و آن‌ها را مثل یک لشکر هدایت می‌کند.‏او حتی اسم تک‌تک آن‌ها را می‌داند.‏*+ به خاطر انرژی عظیم و نیروی شگفت‌انگیزش،‏+همهٔ آن‌ها در جای خودشان قرار دارند.‏* ۲۷  ای یعقوب،‏ ای اسرائیل!‏چرا با خودت فکر می‌کنی و می‌گویی،‏ ‹یَهُوَه رنج‌های مرا نمی‌بیند،‏و بی‌عدالتی‌هایی را که در حق من می‌شود،‏ نادیده می‌گیرد›؟‏+ ۲۸  مگر نمی‌دانی و نشنیده‌ای؟‏ یَهُوَه که آفریدگار تمام زمین و خدای ابدی است،‏+ هیچ وقت خسته یا درمانده نمی‌شود.‏+ عمق درک و فهم او غیر قابل تصوّر است.‏+ ۲۹  او به کسانی که خسته‌اند نیرو می‌دهد،‏و به کسانی که ضعیف و ناتوانند قدرت فراوان* می‌بخشد.‏+ ۳۰  حتی جوانان خسته و درمانده می‌شوند،‏و مردان جوان لغزش می‌خورند و می‌افتند.‏ ۳۱  اما کسانی که امیدشان به یَهُوَه است نیروی تازه می‌گیرند؛‏ آن‌ها مثل عقاب‌هایی هستند که با بال‌هایشان در هوا اوج می‌گیرند.‏+ می‌دوند و خسته نمی‌شوند؛‏راه می‌روند و از پا نمی‌افتند.‏»‏+

پاورقی‌ها

یا:‏ «هموار کنید.‏»‏
یا:‏ «محبت پایدارش.‏» واژه‌نامه:‏ ‏«محبت پایدار.‏»‏
یا:‏ «روح.‏»‏
یا:‏ «گله‌اش را شبانی می‌کند.‏»‏
یا:‏ «بازوهایش.‏»‏
یا:‏ «افکار.‏»‏
یا:‏ «اندازه بگیرد.‏»‏
یا:‏ «راه درک و فهم.‏»‏
یا:‏ «قربانی سوختنی.‏»‏
تحت‌اللفظی:‏ «گذاشتن بنیاد زمین.‏»‏
یا:‏ «گسترش می‌دهد.‏»‏
یا:‏ «زمین کروی‌شکل.‏»‏
یا:‏ «تک‌تک آن‌ها را به اسم می‌خواند.‏»‏
یا:‏ «حتی یکی از آن‌ها گم نمی‌شود.‏»‏
یا:‏ «انرژی عظیمی.‏»‏