موضوع اصلی این شماره | دروغ‌هایی که مردم را از خدا دور می‌کند
دروغی که خدا را بی‌رحم و ظالم نشان داده است
بسیاری بر این باورند:
«دوزخ محل مجازات در جهان پس از مرگ است . . . محل عذاب گناهکاران توبه نکرده است.» از طرف دیگر، برخی از رهبران مذهبی می‌گویند که «دوزخ به عنوان نفرین الٰهی (یعنی محرومیت از نظر لطف خداوند) . . . است و نه یک محل خاص.»—دانشنامهٔ دانش‌گستر.
واقعیتی را که می‌توان در کتاب مقدّس یافت:
«مردگان هیچ نمی‌دانند.» (جامعه ۹:۵) مطابق با این آیه مردگان از هیچ چیز آگاه نیستند. پس چگونه ممکن است در دوزخ آتشین تا ابد عذاب بکشند یا حتی برای همیشه حس کنند که از لطف و محبت خدا محروم شده‌اند و از او بیگانه‌اند؟
در زبان اصلی کتاب مقدّس یعنی زبان عبری و یونانی، واژهٔ «جهنم» یا «دوزخ» در اصل به معنای عالم اموات است. برای نمونه، هنگامی که ایّوب از بیماریی دردناک رنج می‌برد به خدا دعا کرد و از او خواست: «ای کاش مرا . . . در کنار مردگان پنهان می‌کردی.» (ایّوب ۱۴:۱۳، ترجمهٔ تفسیری) در ترجمهٔ دیگری این آیه به این شکل آمده است: «ای کاش مرا در دوزخ پنهان می‌کردی.» (دوُاِی رایمز ورژن) مسلّماً ایّوب نمی‌خواست که در دوزخ آتشین عذاب کشد یا با خدا بیگانه شود، بلکه می‌خواست در عالم اموات از درد و رنج‌هایش آسوده شود.
چرا این امر پراهمیت است؟
ما به سوی خدایی بی‌رحم و ظالم جذب نمی‌شویم، بلکه از او رانده می‌شویم. روسیو خانمی اهل مکزیک چنین می‌گوید: «از همان اوان کودکی به من آموزش داده شد که دوزخ آتشین وجود دارد. ترس و وحشت، چنان بر من غالب می‌شد که نمی‌توانستم تصوّر کنم که خدا خصوصیتی خوب داشته باشد. فکر می‌کردم که خدا، خدایی خشمگین است و در برابر اشتباهات و خطاهای ما صبر و تحمّلش را از دست می‌دهد.»
تعالیمِ مشخص کتاب مقدّس در مورد داوری خدا و وضعیت مردگان، دید روسیو را نسبت به خدا تغییر داد. او می‌گوید: «حس می‌کردم که از فشار روحیِ بزرگی رها شده‌ام. رفته‌رفته اطمینان پیدا کردم که خدا بهترین راه را برای ما می‌خواهد، ما را دوست دارد و من می‌توانم به او نزدیک شوم. او مانند پدری است که دست فرزندانش را می‌گیرد و او را در بهترین راه هدایت می‌کند.»—اِشَعْیا ۴۱:۱۳.
بسیاری به دلیل ترس از دوزخ آتشین کوشیده‌اند که متدین و خداپرست باشند. اما به یاد داشته باشید که خدا نمی‌خواهد به خاطر ترس و وحشت از او، به او خدمت کنیم. برخلاف آن، عیسی گفت: ‹یَهُوَه خدای خود را محبت نما.› (مَرقُس ۱۲:۲۹، ۳۰) به علاوه، هنگامی که پی می‌بریم که خدا رفتاری ظالمانه ندارد، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که در آینده نیز عادلانه داوری خواهد کرد. همانند الِیهو، دوست ایّوب، ما نیز می‌توانیم با اطمینان بگوییم: «حاشا از خدا که بدی کند. و از قادر مطلق، که ظلم نماید.»—ایّوب ۳۴:۱۰.
