مراجعه به متن

مراجعه به فهرست مطالب

‏‹او از هیچ یک از ما دور نیست›‏

‏‹او از هیچ یک از ما دور نیست›‏

به خدا نزدیک شویم

‏‹او از هیچ یک از ما دور نیست›‏

اَعمال ۱۷:‏۲۴-‏۲۷

انسان در مقایسه با عالَم هستی بسیار کوچک است.‏ شاید از خود بپرسید:‏ ‹آیا انسانی چنین حقیر و ناچیز واقعاً می‌تواند به خدای متعال نزدیک گردد؟‏› آری،‏ اگر پروردگار عالَم،‏ یَهُوَه خدا بخواهد می‌توانیم به او نزدیک شویم.‏ سؤال اینجاست که آیا او می‌خواهد که به او نزدیک شویم؟‏ پاسخ به این سؤال را می‌توان از سخنان پولُس رسول خطاب به مردان تحصیل‌کردهٔ آتن دریافت که در اَعمال ۱۷:‏۲۴-‏۲۷ ثبت شده است.‏ در این گزارش پولُس به چهار نکته در بارهٔ یَهُوَه خدا اشاره می‌کند.‏

نخست،‏ پولُس اشاره می‌کند که خدا «جهان و آنچه در آن است آفرید.‏» (‏آیهٔ ۲۴‏)‏ تنوع و زیبایی در دنیای پیرامونمان مایهٔ شادی زندگی و نشان عمقِ توجه و محبت آفریدگارمان به ماست.‏ (‏رومیان ۱:‏۲۰‏)‏ آیا عاقلانه است که تصوّر کنیم خدا از یک سو به انسان‌ها محبت نشان بدهد،‏ و از سوی دیگر از آنان دوری جوید؟‏

دوّم،‏ پولُس در اشاره به خالق مهربانمان می‌گوید که او «به همگان حیات و نَفَس و جمیع چیزها می‌بخشد.‏» (‏آیهٔ ۲۵‏)‏ یَهُوَه زندگی‌بخش و روزی‌رسان ماست.‏ (‏مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ آب،‏ غذا و هوا عناصری حیاتی برای ادامهٔ زندگی و هدایایی از طرف خالقمان می‌باشند.‏ (‏یعقوب ۱:‏۱۷‏)‏ آیا تصوّر این که خدایی چنین سخاوتمند از ما دوری جوید و به ما اجازه ندهد او را بشناسیم و به او نزدیک شویم،‏ منطقی است؟‏

سوّم،‏ پولُس اشاره می‌کند که خدا همهٔ اقوام بشری را «از یک خون [یعنی یک انسان] ساخت.‏» (‏آیهٔ ۲۶‏)‏ یَهُوَه بین انسان‌ها تبعیض قائل نمی‌شود و آنان را پیشداوری نمی‌کند.‏ (‏اَعمال ۱۰:‏۳۴‏)‏ آیا توقع دیگری از آفریدگار می‌توان داشت؟‏ او «انسان» یعنی آدم را آفرید و تمامی ملت‌ها و قوم‌ها از نسل او پدید آمده‌اند.‏ خدا می‌خواهد که «جمیع مردم نجات یابند.‏» (‏۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ پس،‏ هر کدام از ما از هر پیشینهٔ نژادی،‏ ملیتی و مذهبی که باشیم این فرصت را می‌یابیم تا به او نزدیک شویم.‏

پولُس در انتها به مهم‌ترین نکته اشاره کرد که یَهُوَه «از هیچ یکی از ما دور نیست.‏» (‏آیهٔ ۲۷‏)‏ یَهُوَه خدا اگرچه بسیار والامقام و متعال است،‏ اما هر کس بخواهد می‌تواند با او رابطه‌ای صمیمانه برقرار کند.‏ کلام خدا به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه خدا «به آنانی که او را می‌خوانند» نزدیک است.‏ —‏ مزمور ۱۴۵:‏۱۸‏.‏

سخنان پولُس به روشنی نشان می‌دهد که این خواست خداست که به او نزدیک شویم.‏ اما فقط کسانی خدا را می‌یابند که او را ‹طلب کنند› و ‹تفحّص نمایند.‏› (‏آیهٔ ۲۷‏)‏ یک مرجع کتاب مقدّس در بارهٔ مفهوم این دو فعل چنین می‌گوید:‏ «این دو فعل به فرصت‌ها یا خواسته‌ها و آرزوهای دست‌یافتنی اشاره دارند.‏» برای مثال تصوّر کنید که در اتاق تاریکی که به آن آشنایید به دنبال کلید روشنایی می‌گردید و شکی ندارید که آن را خواهید یافت.‏ همچنین اگر ما نیز از صمیم قلب در «طلب» یا به دنبال خدا باشیم و او را «تفحّص» و جستجو نماییم مطمئناً تلاش‌های ما بی‌نتیجه نخواهد بود.‏ پولُس به ما اطمینان می‌دهد که قطعاً ‹او را خواهیم یافت.‏› —‏ آیهٔ ۲۷‏.‏

آیا از صمیم قلب می‌خواهید که به خدا نزدیک شوید؟‏ اگر با اطمینان و ایمان کامل او را بجویید و در پی یافتن او باشید موفق و کامیاب خواهید بود.‏ یَهُوَه را می‌توان به آسانی یافت چرا که «از هیچ یکی از ما دور نیست.‏»‏