سؤالات خوانندگان ۱
سؤالات خوانندگان ۱
مسیحیان چه دیدی نسبت به پرخوری دارند؟
کتاب مقدّس زیاده‌روی در مصرف مشروبات الکلی و پرخوری را محکوم می‌کند و آنان را از جمله عاداتی می‌شمارد که با خدمت به خدا مغایرت دارند. به همین علّت شاهدان یَهُوَه نیز نسبت به میگساری و شکم‌پرستی دیدی یکسان دارند. نه شخص شکم‌پرست و نه شخصی که در مصرف مشروبات الکلی افراط می‌نماید، هیچ کدام نمی‌توانند جزو جماعت مسیحی باشند.
در امثال ۲۳:۲۰ و ۲۱ ترجمهٔ تفسیری آمده است: «با آدم‌های میگسار و شکم‌پرست معاشرت نکن، زیرا کسانی که کارشان فقط خوردن و خوابیدن است، فقیر و محتاج خواهند شد.» در تثنیه ۲۱:۲۰ ترجمهٔ فاضل خان همدانی آمده است «و به مشایخ شهرش بگویند که این پسر ما باغی [نافرمان] و یاغی شده به قول ما گوش نمی‌دهد اَکول [پرخور] و میخواره است.» بر طبق شریعت شخص نافرمان و یاغی مستحق مرگ بود. دو عادت زشتی که برای این شخص سرکش و ناتوبه‌کار گفته شد، پرخوری و میگساری او بود. این موضوع به روشنی نشان می‌دهد که در اسرائیل باستان، عادت به پرخوری با خدمت به خدا در تضاد بوده است.
اما این عادت به چه کسی نسبت داده می‌شود و در این خصوص در نوشته‌های یونانی کتاب مقدّس چه آمده است؟ پرخوری «عادت به زیاد خوردن با حرص و ولع» تعریف شده است. در واقع ریشهٔ پرخوری طمع است. بر طبق کتاب مقدّس «طمعکاران» از جمله افرادی هستند که به ملکوت خدا وارد نخواهند شد. ( ۱قُرِنتیان ۶:۹، ۱۰؛ فیلِپّیان ۳:۱۸، ۱۹؛ ۱پِطْرُس ۴:۳) به علاوه، در کتاب مقدّس پولُس رسول مسیحیان را از «اَعمال جسم» برحذر می‌دارد، او از جملهٔ این اَعمال به «مستی و لهو و لعب و امثال این‌ها» اشاره می‌کند. ( غَلاطیان ۵:۱۹-۲۱) از آنجا که پرخوری، اغلب با مستی و لهو و لعب همراه است، قطعاً منظور پولُس از گفتن عبارت «امثال این‌ها» پرخوری نیز بوده است. به این ترتیب پرخوری نیز جزو «اَعمال جسم» محسوب می‌شود. شخصی که در جماعت به پرخوری شهرت دارد و به هیچ عنوان نمی‌خواهد این عادت طمعکارانهٔ خود را ترک کند، جایی در جماعت مسیحی ندارد. — ۱قُرِنتیان ۵:۱۱، ۱۳. *
کلام خدا نسبت به شخص میگسار و شخص شکم‌پرست دیدی یکسان دارد. افراط در مصرف مشروبات الکلی نشانه‌های بارزی دارد. به همین دلیل، تشخیص شخص میگسار از شخص شکم‌پرست بسیار آسان‌تر است زیرا که اغلب از ظاهر فرد می‌توان به اعتیاد او پی‌برد. از آنجایی که پرخوری نشانه‌های ظاهری ندارد و همچنین مشخص کردن حدّی که تجاوز از آن پرخوری محسوب شود ممکن نیست، تشخیص فرد مبتلا به این عادت دشوار می‌باشد. از این رو، رسیدگی به این موضوع نیاز به درایت و توجه پیران جماعت دارد.
برای مثال، چاقی بیش از حد ممکن است نشانهٔ پرخوری محسوب شود. ولی این موضوع همیشه صادق نیست. چون چاقی می‌تواند موروثی باشد و همین طور بیماری نیز می‌تواند منجر به اضافه‌وزن شود. نباید فراموش کرد که چاقی یک عارضهٔ جسمی است در حالی که پرخوری ضعف شخصیتی و رفتاری است. چاقی، انباشته شدن چربی بیش از حد در بدن است در صورتی که پرخوری، حرص و زیاده‌طلبی است. به این دلیل پرخوری یا شکم‌پرستی به چاقی و لاغری شخص نیست بلکه به برخورد وی نسبت به غذا است. ممکن است شخصی لاغر باشد ولی پرخور و شکم‌پرست. به علاوه معیار برای اندام متناسب یا وزن ایده‌آل در جاهای مختلف متفاوت است.
نشانهٔ پرخوری چیست؟ شخص پرخور در مقابل غذا کنترلی روی خود ندارد و عادت دارد در خوردن غذا زیاده‌روی کند طوری که بعد از آن احساس ناراحتی و حتی مریضی می‌کند. حرص و ولع او در خوردن تا حدّی است که فراموش می‌کند، این رفتار او چه تأثیر منفی‌ای روی نام یَهُوَه و خادمین او می‌تواند داشته باشد. ( ۱قُرِنتیان ۱۰:۳۱) البته نباید برداشت کرد که شخصی که گاه‌بی‌گاه در خوردن زیاده‌روی می‌کند، طمّاع یا حریص است. ( اَفَسُسیان ۵:۵) با این وجود، با توجه به غَلاطیان ۶:۱ شاید چنین شخصی به کمک نیاز داشته باشد. پولُس می‌گوید: «اما ای برادران، اگر کسی به خطایی گرفتار شود، شما که روحانی هستید چنین شخص را به روح تواضع اصلاح کنید.»
چرا بخصوص امروزه، پند کتاب مقدّس در مورد پرهیز از پرخوری اهمیت دارد؟ عیسی برای روزگار ما چنین اخطار داده است: «پس خود را حفظ کنید مبادا دل‌های شما از پرخوری و مستی و اندیشه‌های دنیوی، سنگین گردد و آن روز ناگهان بر شما آید. زیرا که مثل دامی بر جمیع سکنهٔ تمام روی زمین خواهد آمد.» ( لوقا ۲۱:۳۴، ۳۵) یکی از نکات مهم برای به خطر نینداختن روحانیتمان، پرهیز از پرخوری است.
تعادل در اَعمال یکی از نشانه‌های پختگی و فضیلت فرد مسیحی است. ( ۱تیموتاؤس ۳:۲، ۱۱) از این رو، یَهُوَه نیز تمام افرادی را که می‌خواهند صمیمانه و با خلوص نیّت نصایح کتاب مقدّس را در مورد خوردن و آشامیدن به کار بندند، یاری می‌کند. — عبرانیان ۴:۱۶.
[پاورقی]
^ بند 5 به «سؤالات خوانندگان» برج دیده‌بانی ( انگل.) ۱ مه ۱۹۸۶، مراجعه کنید.