کشتی در اقیانوس اطلس به طرف اروپا پیش می‌رفت و امواج به دیوارهٔ کشتی می‌کوبید.‏ یکی از مسافران به نام جورج یانگ بسیار خوشحال بود که توانسته بود بذر حقیقت را در برزیل بکارد.‏ * با این حال برادر یانگ در طول سفر به مسئولیت جدیدی که پیش رو داشت فکر می‌کرد.‏ او می‌بایست در محدودهٔ وسیعی از اسپانیا و پرتغال که تا کنون در آن موعظه نشده بود،‏ خدمت می‌کرد.‏ او قصد داشت ترتیبی دهد تا برادر جوزف راترفورد در محدودهٔ جدید سخنرانی‌هایی بدهد.‏ او همچنین می‌خواست برای دعوت مردم به این سخنرانی‌ها ۳۰۰٬۰۰۰ دعوتنامه پخش کند!‏

برادر یانگ به محض ورود به شهر لیسبون در بهار سال ۱۹۲۵ با صحنهٔ پرتلاطمی روبرو شد.‏ انقلاب جمهوری‌خواهان در سال ۱۹۱۰ به نظام سلطنتی پایان داده و سبب شده بود کلیساهای کاتولیک قدرت و مقام خود را تا حد زیادی از دست بدهند.‏ مردم به آزادی بیشتری دست یافته بودند،‏ اما ناآرامی‌ها همچنان ادامه داشت.‏

زمانی که برادر یانگ ترتیبات سخنرانی برادر راترفورد را فراهم می‌کرد،‏ دولت حکومت نظامی اعلام کرد؛‏ زیرا برخی اقدام به کودتا کرده بودند.‏ منشی انجمن کتاب مقدّس بریتانیا و کشورهای خارج به برادر یانگ هشدار داده بود که با مخالفت‌های زیادی روبرو خواهد شد.‏ با وجود این،‏ برادر یانگ برای اجرای آن سخنرانی مجوز استفاده از سالن ژیمناستیک یک مدرسه را تقاضا کرد و آن را نیز دریافت کرد.‏

سرانجام ۱۳ مه فرارسید،‏ یعنی روزی که برادر راترفورد باید سخنرانی‌اش را اجرا می‌کرد.‏ شور و هیجان مردم بیشتر شده بود.‏ سخنرانی عمومی او با عنوان «چگونه می‌توان تا ابد روی زمین زندگی کرد» در روزنامه‌ها و با پوسترها تبلیغ شده بود.‏ مخالفان مذهبی سریعاً مقاله‌ای در روزنامه‌شان به چاپ رساندند که به مردم هشدار می‌داد از «پیامبران دروغین» برحذر باشند.‏ آنان همچنین جلوی سالن سخنرانی هزاران تراکت پخش کردند که مطالب سخنرانی برادر راترفورد را رد می‌کرد.‏

با این حال،‏ حدود ۲۰۰۰ نفر در سالن حضور یافتند.‏ از آنجایی که سالن پر شده بود حدود ۲۰۰۰ نفر دیگر اجازهٔ ورود نیافتند.‏ برخی از روی کنجکاوی در داخل سالن،‏ روی نردبان‌های کنار دیوار نشسته بودند.‏ عده‌ای نیز روی تجهیزات ورزشی نشسته بودند.‏

در طول سخنرانی مشکلاتی پیش آمد.‏ مخالفان فریاد می‌زدند و صندلی‌ها را می‌شکستند.‏ اما برادر راترفورد با آرامش سخنرانی‌اش را ادامه داد و برای این که صدایش به جمعیت برسد،‏ روی یکی از میزها ایستاد.‏ حدوداً نیمه شب بود که سخنرانی او تمام شد.‏ بیش از ۱۲۰۰ علاقه‌مند،‏ اسم و آدرس‌شان را به برادران دادند تا نشریات مسیحی را دریافت کنند.‏ روز بعد روزنامهٔ اُسیکولو مقاله‌ای دربارهٔ سخنرانی برادر راترفورد به چاپ رساند.‏

 در سپتامبر ۱۹۲۵ مجلّهٔ برج دیده‌بانی در پرتغال نیز به زبان پرتغالی چاپ شد.‏ (‏این مجلّه پیش از آن در کشور برزیل به زبان پرتغالی چاپ شده بود.‏)‏ در آن زمان یکی از شاگردان کتاب مقدّس به نام وِرژیلیو فِرگاسون تصمیم گرفت برای فعالیت موعظه از برزیل به پرتغال نقل‌مکان کند.‏ او پیش از آن در شعبهٔ کوچک شاگردان کتاب مقدّس در برزیل با برادر یانگ همکاری کرده بود.‏ کمی بعد وِرژیلیو به همراه همسرش لیزی عازم پرتغال شد تا دوباره با برادر یانگ همکاری کند.‏ برادر فِرگاسون به‌موقع به پرتغال رسید،‏ زیرا برادر یانگ به‌زودی باید برای موعظه به منطقهٔ جدیدی می‌رفت که شامل شوروی سابق نیز می‌شد.‏

وقتی که نیروهای ارتش در کودتایی حکومت دیکتاتوری را در پرتغال برقرار کردند،‏ مخالفت‌ها افزایش یافت.‏ در این میان برادر فِرگاسون خود را عقب نکشید،‏ بلکه قدم پیش گذاشت تا از شاگردان کتاب مقدّس و فعالیت‌های آنان حمایت کند.‏ او اجازه خواست که بتواند جلسات هفتگی را در خانه‌اش برگزار کند.‏ در اکتبر سال ۱۹۲۷ با درخواست او موافقت شد.‏

در نخستین سال حکومت دیکتاتوری حدود ۴۵۰ نفر در پرتغال آبونه شدند تا به طور مرتب نشریات ما را دریافت کنند.‏ به علاوه،‏ خبر خوش از طریق تراکت‌ها و کتابچه‌ها در مناطق پرتغالی‌زبان پخش می‌شد؛‏ مناطقی مانند آنگولا،‏ جزایر آزور،‏ کیپ وِرد،‏ تیمور شرقی،‏ گوآ،‏ مادیرا و موزامبیک.‏

در اواخر دههٔ ۱۹۲۰ یک باغبان فروتن پرتغالی به نام مانوئل داسیلوا ژوردائو به لیسبون نقل‌مکان کرد.‏ او در برزیل یکی از سخنرانی‌های برادر یانگ را شنیده بود و از همان ابتدا می‌دانست آنچه شنیده است حقیقت است.‏ او مصمم بود که در گسترش فعالیت موعظه به برادر فِرگاسون کمک کند.‏ بنابراین او به عنوان کُل‌پُرتر شروع به خدمت کرد که امروزه آن را پیشگام می‌نامیم.‏ به علاوه،‏ چاپ و توزیع مرتب نشریات مسیحی باعث شد که جماعت نوپای لیسبون رشد کند!‏

در سال ۱۹۳۴ برادر فِرگاسون و همسرش باید به برزیل بازمی‌گشتند.‏ اما بذرهای حقیقت در پرتغال کاشته شده بود.‏ با وجود ناآرامی‌های اروپا در طول جنگ داخلی اسپانیا و جنگ جهانی دوم،‏ برادران وفادار در پرتغال توانستند از نظر روحانی پایدار بمانند.‏ آنان برای مدتی همچون زغال گداخته‌ای بدون شعله بودند.‏ اما در سال ۱۹۴۷ با آمدن جان کوک ایمان و غیرت آنان بار دیگر شعله‌ور شد.‏ جان کوک اولین میسیونر در پرتغال بود که در دورهٔ جلعاد شرکت کرده بود.‏ پس از آن،‏ تعداد مبشّران روزبه‌روز افزایش می‌یافت.‏ حتی زمانی که دولت در سال ۱۹۶۲ فعالیت شاهدان یَهُوَه را ممنوع کرد،‏ شمار آنان همچنان رو به افزایش بود.‏ در دسامبر ۱۹۷۴ که شاهدان یَهُوَه در پرتغال به رسمیت شناخته شدند،‏ تعداد مبشّران بیش از ۱۳٬۰۰۰ نفر بود.‏

امروزه بیش از ۵۰٬۰۰۰ مبشّر،‏ خبر خوش پادشاهی خدا را در پرتغال و جزایر پرتغالی‌زبان از جمله آزور و مادیرا موعظه می‌کنند.‏ برخی از این مبشّران سومین نسل از همان برادران و خواهرانی هستند که سخنرانی تاریخی برادر راترفورد را در سال ۱۹۲۵ شنیدند.‏

به راستی ما از یَهُوَه و آن برادران و خواهران غیور سپاسگزاریم که شجاعانه به عنوان ‹خدمتگزاران مسیح› فعالیت موعظه را در بین ملت‌ها پیش بردند.‏—‏روم ۱۵:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏—‏از آرشیو ما در پرتغال.‏