شاید بعد از خواندن سریع این گزارش،‏ این سؤال برای برخی مطرح شده باشد.‏ اما در این گزارش مِفیبوشِت نام دو نفر است نه یک نفر.‏ با بررسی وقایع مربوط به این گزارش درس باارزشی می‌گیریم.‏

شائول پادشاهِ اسرائیل هفت پسر و دو دختر داشت.‏ یوناتان،‏ پسر اول شائول بود.‏ شائول بعدها از زنی به نام رِصفِه صاحب پسری دیگر شد،‏ نام او مِفیبوشِت بود.‏ جالب اینجاست که یوناتان هم پسری به نام مِفیبوشِت داشت.‏ پس شائولِ پادشاه،‏ هم پسر و هم نوه‌ای به نام مِفیبوشت داشت.‏

شائول پادشاه از جِبعونیان که در میان قوم اسرائیل زندگی می‌کردند،‏ نفرت پیدا کرد و خواست تمام آن‌ها را از بین ببرد.‏ ظاهراً برخی نیز به قتل رسیدند.‏ این عمل شائول کاملاً نادرست بود.‏ چرا؟‏ چون در زمان یوشَع،‏ «رهبران جماعت» با جِبعونیان عهد صلح بسته بودند.‏—‏یوش ۹:‏۳-‏۲۷‏.‏

در زمان شائول این عهد همچنان به قوّت خود باقی بود.‏ اما او این عهد را زیر پا گذاشت و سعی کرد جِبعونیان را بکشد.‏ به این دلیل شائول و خاندانش خون به گردن داشتند.‏ (‏۲سمو ۲۱:‏۱‏)‏ بعدها داوود پادشاه اسرائیل شد و آن دسته از جِبعونیان که از این کشتار جان سالم به در برده بودند،‏ در مورد این عمل نامنصفانه با داوود صحبت کردند.‏ داوود از آن‌ها پرسید که چگونه این عمل ظالمانهٔ شائول را جبران کند تا یَهُوَه خدا آن سرزمین را برکت دهد.‏ جِبعونیان از داوود پول نخواستند،‏ از او خواستند آن هفت مردی که ‹قصد نابودی آن‌ها› را داشتند،‏ به آن‌ها بسپارد تا کشته شوند.‏ (‏اعد ۳۵:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ داوود این درخواست را پذیرفت.‏—‏۲سمو ۲۱:‏۲-‏۶‏.‏

در آن زمان،‏ شائول و یوناتان در جنگ کشته شده بودند،‏ اما مِفیبوشِت پسر یوناتان زنده بود.‏ مِفیبوشِت در کودکی در حادثه‌ای معلول شده بود.‏ او نقشی در حملهٔ پدربزرگش به جِبعونیان نداشت.‏ داوود با یوناتان عهد دوستی بسته بود که شامل فرزندانش هم می‌شد،‏ از جمله مِفیبوشِت،‏ پسر یوناتان.‏ (‏۱سمو ۱۸:‏۱؛‏ ۲۰:‏۴۲‏)‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «پادشاه به‌خاطر سوگند خداوند که میان ایشان،‏ یعنی میان داوود و یوناتان پسر شائول بود،‏ مِفیبوشِت پسر یوناتان پسر شائول را به آنان نسپرد.‏»—‏۲سمو ۲۱:‏۷‏.‏

داوود به درخواست جِبعونیان عمل کرد.‏ او دو پسر و پنج نوهٔ شائول را به دست جِبعونیان سپرد،‏ یکی از این پسران مِفیبوشِت نام داشت.‏ (‏۲سمو ۲۱:‏۸،‏ ۹‏)‏ این عمل داوود خون را از گردن قوم اسرائیل پاک کرد.‏

این فقط یک گزارش تاریخی نیست،‏ قانون خدا روشن بود،‏ این که فرزندان به خاطر اعمال پدرانشان کشته نشوند.‏ (‏تث ۲۴:‏۱۶‏)‏ اگر دو پسر و پنج نوهٔ شائول بی‌گناه بودند هیچ گاه یَهُوَه خدا با کشتن آن‌ها موافق نمی‌کرد.‏ در این قانون صریحاً آمده بود:‏ «هر کس برای گناه خودش کشته شود.‏» به نظر می‌رسد این هفت پسر از خانوادهٔ شائول در تلاش شائول برای از میان برداشتن جِبعونیان سهیم بودند و تقاص این گناهشان را دادند.‏

این گزارش نشان می‌دهد که کسی نمی‌تواند گناهش را این گونه توجیه کند که صرفاً گناهش به دلیل اطاعت از دستور بوده است.‏ پندی حکیمانه در کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «مسیر پاهای خویش را هموار گردان که همهٔ راههایت استوار خواهد شد.‏»—‏امث ۴:‏۲۴-‏۲۷؛‏ افس ۵:‏۱۵‏.‏