خیر،‏ هر دینی ما را به خدای حقیقی نمی‌رساند.‏ در کتاب مقدّس به ادیان بسیاری اشاره شده است که مورد قبول خدا نبوده‌اند.‏ این ادیان را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:‏

دستهٔ اول:‏ پرستش خدایی غیر از خدای حقیقی

 کتاب مقدّس پرستش خدایان دیگر را «باطل» و ‹بی‌فایده› خوانده است.‏ (‏اِرْمیا ۱۰:‏۳-‏۵؛‏ ۱۶:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ یَهُوَه a خدا به قوم اسرائیل باستان چنین فرمان داد:‏ «تو را خدایانِ غیر جز من مباشد.‏» (‏خروج ۲۰:‏۳،‏ ۲۳؛‏ ۲۳:‏۲۴‏)‏ وقتی اسرائیلیان خدایان دیگر را عبادت و پرستش کردند،‏ «خشم خداوند بر اسرائیل افروخته شد.‏»—‏اعداد ۲۵:‏۳؛‏ لاویان ۲۰:‏۲؛‏ داوران ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

 دید خدا در خصوص پرستش این «به اصطلاح خدایان» تغییر نکرده است.‏ (‏۱قُرِنتیان ۸:‏۵،‏ ۶؛‏ غَلاطیان ۴:‏۸‏)‏ خدا به آنان که می‌خواهند او را بپرستند،‏ در مورد پرستندگان خدایانِ غیر چنین فرمان داده است:‏ «از میان آنان بیرون آیید و خود را جدا سازید.‏» (‏۲قُرِنتیان ۶:‏۱۴-‏۱۷‏)‏ اگر هر دینی ما را به خدای حقیقی می‌رساند،‏ خدا چنین فرمانی نمی‌داد.‏ آیا چنین نیست؟‏

دستهٔ دوم:‏ پرستش خدای حقیقی به روشی که نزد او پذیرفته نیست

 گاه اسرائیلیان در پرستش خدای حقیقی،‏ از اعتقادات و مناسک پرستش خدایان دیگر تأثیر می‌گرفتند.‏ اما یَهُوَه چنین شیوهٔ پرستشی را رد کرد؛‏ این که پرستش حقیقی با ادیان کاذب آلوده شده بود.‏ (‏خروج ۳۲:‏۸؛‏ تَثنیه ۱۲:‏۲-‏۴‏)‏ عیسی روش پرستش رهبران مذهبی زمان خود را محکوم کرد،‏ زیرا آنان ظاهری خداپرست داشتند،‏ اما ریاکار بودند.‏ عیسی به آنان چنین گفت:‏ «احکام مهم‌تر شریعت،‏ یعنی عدالت،‏ رحمت و وفاداری را نادیده می‌گیرید.‏»—‏مَتّی ۲۳:‏۲۳‏.‏

 امروزه دین یا پرستشی مردم را به سوی خدای حقیقی هدایت می‌کند که مطابق با راستی و حقیقت باشد و راستی و حقیقت در کتاب مقدّس یافت می‌شود.‏ (‏یوحنا ۴:‏۲۴؛‏ ۱۷:‏۱۷؛‏ ۲تیموتائوس ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ ادیان و مذاهبی که تعالیمشان خلاف تعالیم کتاب مقدّس است،‏ مردم را از خدا دور می‌کنند.‏ بسیاری از تعالیمی که تصوّر می‌شود بر مبنای کتاب مقدّس است،‏ از ادیان دیگر گرفته شده است،‏ از جمله تثلیث‏،‏ روح فناناپذیر و شکنجه در دوزخ آتشین‏.‏ پرستشی که چنین تعالیمی را ترویج دهد «بیهوده است،‏» چون احکام بشری را به جای تعالیم الٰهی آموزش می‌دهد.‏—‏مَرقُس ۷:‏۷،‏ ۸‏.‏

 خدا از ریاکاری مذهبی متنفر است.‏ (‏تیتوس ۱:‏۱۶‏)‏ آن دینی مردم را به خدا نزدیک می‌کند که بر کل زندگی آنان تأثیر گذارد،‏ نه این که صرفاً شامل یک سری تشریفات و مناسک باشد.‏ برای مثال،‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «اگر کسی بپندارد که متدیّن است،‏ اما مهار زبان خود را محکم به دست نگیرد،‏ دل خود را می‌فریبد و پرستش او بیهوده است.‏ آن پرستش که از دید پدر ما خدا،‏ پاک و به دور از آلودگی است،‏ این است که از یتیمان و بیوه‌زنان در مصیبت‌هایشان مراقبت کنیم و خود را از آلایش دنیا دور نگاه داریم.‏» (‏یعقوب ۱:‏۲۶،‏ ۲۷‏؛‏ پاورقی)‏ در کتاب مقدّس ترجمهٔ مژده برای عصر جدید از عبارت ‏«دیانت پاک و بی‌آلایش»‏ استفاده شده است؛‏ یعنی پرستشی که عاری از هر گونه ریاست.‏