Με τους χειρόμυλους άλεθαν τα σιτηρά και έφτιαχναν αλεύρι για την παρασκευή ψωμιού. Η χρήση τέτοιων μύλων αποτελούσε καθημερινή δουλειά των γυναικών ή των υπηρετών σχεδόν σε κάθε σπιτικό. Ο ήχος του αλέσματος ήταν κομμάτι της καθημερινής ζωής στην αρχαιότητα.—Έξοδος 11:5· Ιερεμίας 25:10.

Τεχνουργήματα από την αρχαία Αίγυπτο απεικονίζουν τη διαδικασία. Τα σιτηρά τοποθετούνταν σε μια ελαφρώς κοίλη, οριζόντια επιφάνεια από πέτρα, που λέγεται και χειρόμυλος σε σχήμα σέλας. Ο αλεστής γονάτιζε μπροστά στον μύλο και κρατώντας σφιχτά με τα δυο του χέρια μια μικρότερη αλεστική πέτρα, το επιμύλιο, την κινούσε μπρος πίσω πάνω στην οριζόντια επιφάνεια για να αλέσει τα σιτηρά. Σύμφωνα με κάποια πηγή, αυτού του είδους τα επιμύλια ζύγιζαν συνήθως δύο ως τέσσερα κιλά. Αν μια τέτοια πέτρα χρησιμοποιούνταν ως όπλο, θα μπορούσε να προκαλέσει τον θάνατο.—Κριτές 9:50-54.

Το άλεσμα δημητριακών ήταν τόσο σημαντικό για την ευημερία ενός σπιτικού ώστε ένας Βιβλικός νόμος απαγόρευε να πάρει κάποιος ως ενέχυρο μια μυλόπετρα. «Κανείς δεν πρέπει να πάρει χειρόμυλο ή την πάνω μυλόπετρα ως ενέχυρο, επειδή παίρνει ψυχή ως ενέχυρο», αναφέρει το εδάφιο Δευτερονόμιο 24:6.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Ιησούς «βρίσκεται στον κόλπο του Πατέρα». (Ιωάννης 1:18) Η έκφραση αυτή αναφέρεται στην ιδιαίτερα στενή σχέση που έχει ο Ιησούς με τον Θεό καθώς και στην ιδιαίτερη εύνοια που απολαμβάνει από Εκείνον. Αυτές οι λέξεις παραπέμπουν στο έθιμο που είχαν οι Ιουδαίοι όταν γευμάτιζαν.

Την εποχή του Ιησού, οι Ιουδαίοι πλάγιαζαν σε ανάκλιντρα τοποθετημένα γύρω από το τραπέζι. Η θέση του καθενός ήταν με το κεφάλι προς το τραπέζι και τα πόδια μακριά από αυτό, ενώ ακουμπούσε με τον αριστερό του αγκώνα σε ένα μαξιλάρι. Αυτή η στάση επέτρεπε στον δεξιό του βραχίονα να μένει ελεύθερος. Εφόσον όλοι όσοι έτρωγαν πλάγιαζαν στην αριστερή τους πλευρά, ο ένας δίπλα στον άλλον, «το κεφάλι κάποιου ήταν κοντά στο στήθος αυτού που πλάγιαζε πίσω του», αναφέρει μια πηγή, «έτσι λοιπόν, μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτός “βρισκόταν στον κόλπο” του άλλου».

Το να πλαγιάζει κάποιος στον κόλπο της κεφαλής μιας οικογένειας ή του οικοδεσπότη ενός συμποσίου θεωρούνταν ιδιαίτερη τιμή ή προνόμιο. Συνεπώς, το τελευταίο Πάσχα του Ιησού, αυτός που πλάγιασε στον κόλπο του ήταν “ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς”, ο απόστολος Ιωάννης. Άρα, ο Ιωάννης μπορούσε να “γείρει πάνω στο στήθος του Ιησού” για να τον ρωτήσει κάτι.—Ιωάννης 13:23-25· 21:20.