ΟΤΑΝ ο Αντουάν Σκαλέκι ήταν μικρός, είχε για μόνιμη συντροφιά του πότε ένα πόνι και πότε ένα άλογο. Οι δυο τους βάδιζαν με κόπο μέσα από μισοσκότεινες γαλαρίες, σε ένα ορυχείο που βρισκόταν 500 μέτρα κάτω από τη γη, μεταφέροντας φορτία άνθρακα. Ο πατέρας του τραυματίστηκε όταν κατέρρευσε το ορυχείο όπου εργαζόταν, και η οικογένειά του αναγκάστηκε να στείλει τον Αντουάν στα ορυχεία, όπου δούλευε σκληρά εννιά ώρες τη μέρα. Κάποια φορά, μάλιστα, παραλίγο να χάσει τη ζωή του όταν κατέρρευσε μια στοά.

Ο Αντουάν ήταν ένα από τα πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στη Γαλλία από Πολωνούς γονείς τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Αλλά γιατί μετανάστευσαν τόσοι Πολωνοί στη Γαλλία; Όταν η Πολωνία ξανακέρδισε την ανεξαρτησία της μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο υπερπληθυσμός αποτέλεσε σοβαρό πρόβλημα. Η Γαλλία, από την άλλη, είχε χάσει πάνω από ένα εκατομμύριο άντρες στον πόλεμο και χρειαζόταν απεγνωσμένα ανθρακωρύχους. Γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Πολωνίας υπέγραψαν ένα σύμφωνο μετανάστευσης τον Σεπτέμβριο του 1919. Το 1931 ο πληθυσμός των Πολωνών στη Γαλλία είχε φτάσει τους 507.800, και πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν σε περιοχές με ορυχεία στον βορρά.

Οι σκληρά εργαζόμενοι Πολωνοί μετανάστες έφεραν μαζί και τον ξεχωριστό τους πολιτισμό, στον οποίο υπήρχε έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα. «Ο παππούς μου, ο Τζόζεφ, μιλούσε για την Αγία Γραφή με ιδιαίτερη ευλάβεια, την οποία του είχε μεταδώσει ο δικός του πατέρας», θυμάται ο Αντουάν, που είναι τώρα 90 ετών. Τις Κυριακές, οι οικογένειες των Πολωνών ανθρακωρύχων φορούσαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησία, όπως έκαναν όταν ήταν ακόμα στην πατρίδα τους, προκαλώντας την περιφρόνηση μερικών ντόπιων που δεν ασχολούνταν με τη θρησκεία.

Πολλοί Πολωνοί ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τους Σπουδαστές της Γραφής στο Νορ-Πα-ντε-Καλαί, περιοχή στην οποία οι Σπουδαστές κήρυτταν με ζήλο από το 1904. To 1915, Η Σκοπιά άρχισε να τυπώνεται στην πολωνική κάθε μήνα, και Ο Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!) κυκλοφόρησε σε αυτή τη γλώσσα το 1925. Υπήρχαν πολλές οικογένειες που δέχονταν πρόθυμα το Γραφικό περιεχόμενο αυτών των περιοδικών, καθώς και το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού στην πολωνική.

Η οικογένεια του Αντουάν έμαθε για τους Σπουδαστές της Γραφής μέσω του θείου του, που παρακολούθησε την πρώτη του συνάθροιση το 1924. Εκείνη τη χρονιά, στο Μπριέ-αν-Αρτουά, οι Σπουδαστές της  Γραφής διεξήγαγαν για πρώτη φορά συνέλευση στην πολωνική. Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και ένας εκπρόσωπος από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, διεξήγαγε στην ίδια πόλη μια δημόσια συνάθροιση όπου παρευρέθηκαν 2.000 άτομα. Αντικρίζοντας αυτό το μεγάλο ακροατήριο, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από Πολωνούς, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε: «Ο Ιεχωβά σάς έφερε στη Γαλλία για να γνωρίσετε την αλήθεια. Τώρα εσείς και τα παιδιά σας πρέπει να βοηθήσετε τους Γάλλους! Το έργο κηρύγματος που πρέπει να γίνει είναι πολύ ακόμα, και ο Ιεχωβά θα προμηθεύσει τους διαγγελείς».

Και αυτό ακριβώς έκανε ο Ιεχωβά Θεός! Η αφοσίωση με την οποία κήρυτταν αυτοί οι Πολωνοί Χριστιανοί θύμιζε τον φιλόπονο τρόπο με τον οποίο εργάζονταν στα ορυχεία! Μερικοί, μάλιστα, επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να μεταδώσουν τις πολύτιμες αλήθειες που είχαν μάθει. Ο Τεόφιλ Πιασκόβσκι, ο Στέπαν Κόσιακ και ο Γιαν Ζαμπούντα ήταν μεταξύ εκείνων που έφυγαν από τη Γαλλία για να διαδώσουν τα καλά νέα σε μεγάλες περιοχές της Πολωνίας.

Ωστόσο, πολλοί πολωνόφωνοι ευαγγελιστές παρέμειναν στη Γαλλία και συνέχισαν να κηρύττουν με ζήλο μαζί με τους Γάλλους αδελφούς και αδελφές τους. Στη γενική συνέλευση του 1926 στο Σεν-λε-Νομπλ, οι παρόντες στο πολωνόφωνο τμήμα ήταν 1.000, ενώ στο γαλλόφωνο 300. Το Βιβλίο Έτους 1929 (στην αγγλική) ανέφερε: «Κατά τη διάρκεια του έτους, 332 Πολωνοί αδελφοί συμβόλισαν την καθιέρωσή τους [αφιέρωση] με το βάφτισμα». Πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι 32 από τις 84 εκκλησίες στη Γαλλία ήταν πολωνόφωνες.

Το 1947 πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της πολωνικής κυβέρνησης να επιστρέψουν στη χώρα τους. Ακόμα και μετά την αναχώρησή τους, όμως, οι καρποί των κόπων τους, όπως και των Γάλλων ομοπίστων τους, φάνηκαν από την αύξηση των διαγγελέων της Βασιλείας εκείνο το έτος, που έφτασε το 10 τοις εκατό. Ακολούθησαν και άλλες αυξήσεις—20, 23, ακόμα και 40 τοις εκατό από το 1948 ως το 1950! Για να δοθεί εκπαίδευση σε αυτούς τους νέους διαγγελείς, το γραφείο τμήματος της Γαλλίας διόρισε τους πρώτους επισκόπους περιοχής το 1948. Από τους πέντε που επιλέχθηκαν, οι τέσσερις ήταν Πολωνοί, και ο Αντουάν Σκαλέκι ήταν ένας από αυτούς.

Πολλοί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γαλλία έχουν ακόμα τα πολωνικά επίθετα των προγόνων τους, οι οποίοι εργάστηκαν φιλόπονα τόσο στα ορυχεία όσο και στη διακονία αγρού. Και σήμερα, πλήθος μεταναστών μαθαίνουν την αλήθεια στη Γαλλία. Είτε αυτοί οι ευαγγελιστές από άλλες χώρες επιστρέφουν στη γενέτειρά τους είτε ριζώνουν στη νέα τους πατρίδα, ακολουθούν με ζήλο την πορεία που χάραξαν διαγγελείς της Βασιλείας όπως οι Πολωνοί προκάτοχοί τους.—Από το αρχείο μας στη Γαλλία.