Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ λέει ξεκάθαρα ότι ο σύζυγος πρέπει να “αγαπάει τη γυναίκα του όπως τον εαυτό του”. Παρόμοια, η σύζυγος πρέπει «να έχει βαθύ σεβασμό για το σύζυγό της». Και οι δύο χρειάζεται να εκπληρώνουν το ρόλο τους ως «μία σάρκα». (Εφεσ. 5:33· Γέν. 2:23, 24) Με το πέρασμα του χρόνου, το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι γίνεται όλο και πιο δυνατό, όπως και η αγάπη τους. Σαν τις ρίζες δύο δέντρων που μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο, έτσι και τα αισθήματα ενός ευτυχισμένου αντρογύνου γίνονται όλο και πιο βαθιά και αλληλένδετα.

Αλλά τι συμβαίνει όταν ο ένας από τους δύο πεθαίνει; Τότε αυτός ο δεσμός, που πριν ήταν αδιάσπαστος, διαλύεται. Το άτομο που απομένει μόνο στη ζωή νιώθει συνήθως πόνο, μοναξιά, ίσως ακόμη και θυμό ή ενοχή. Στα 58 χρόνια του γάμου της, η Ντανιέλα γνώρισε πολλά άτομα που έχασαν το σύντροφό τους. * Αλλά όταν πέθανε ο δικός της σύζυγος, είπε: «Ποτέ δεν είχα καταλάβει τι περνούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το αντιληφθείς».

Μερικοί ερευνητές λένε ότι καμιά κατάσταση δεν προκαλεί μεγαλύτερο άγχος από ό,τι ο θάνατος ενός αγαπημένου συντρόφου. Πολλοί που έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση θα συμφωνήσουν. Πριν από πολλά χρόνια, η Μίλι έχασε το σύζυγό της έπειτα από 25 χρόνια γάμου. Περιγράφοντας τα συναισθήματά της εξαιτίας αυτής της απώλειας, λέει: «Νιώθω σαν να είμαι σακατεμένη».

Η Σούζαν πίστευε ότι οι γυναίκες που πενθούν επί  χρόνια για την απώλεια του συζύγου τους υπερβάλλουν. Έπειτα από 38 χρόνια γάμου, όμως, έχασε και εκείνη το σύζυγό της. Αν και έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια, λέει: «Τον σκέφτομαι κάθε μέρα». Συχνά κυλούν δάκρυα από τα μάτια της επειδή της λείπει πάρα πολύ.

Η Γραφή αναγνωρίζει ότι ο πόνος της απώλειας του γαμήλιου συντρόφου είναι βασανιστικός και δεν σβήνει εύκολα. Όταν η Σάρρα πέθανε, ο σύζυγός της ο Αβραάμ “ήρθε να τη θρηνήσει και να κλάψει για αυτήν”. (Γέν. 23:1, 2) Παρότι πίστευε στην ανάσταση, ο θάνατός της του έφερε έντονη θλίψη. (Εβρ. 11:17-19) Και όταν πέθανε η αγαπημένη σύζυγος του Ιακώβ, η Ραχήλ, εκείνος δεν την ξέχασε γρήγορα. Μιλούσε τρυφερά για αυτήν στους γιους του.—Γέν. 44:27· 48:7.

Τι μαθαίνουμε από αυτά τα Γραφικά παραδείγματα; Πολλές φορές, εκείνοι που έχουν χηρέψει νιώθουν τον πόνο της απώλειας επί χρόνια. Δεν πρέπει να θεωρούμε τα δάκρυα και τη λύπη τους ένδειξη αδυναμίας, αλλά αναμενόμενη συνέπεια της μεγάλης τους απώλειας. Ίσως χρειάζονται τη συμπόνια και τη συμπαράστασή μας για πολύ καιρό.

Το άτομο που χηρεύει δεν επιστρέφει απλώς στη ζωή που ζούσε όταν ήταν άγαμο. Έπειτα από χρόνια γάμου, ένας σύζυγος συνήθως ξέρει πώς να παρηγορεί τη γυναίκα του και να της φτιάχνει τη διάθεση όταν είναι κακόκεφη ή απογοητευμένη. Όταν εκείνος χάνεται, χάνεται μαζί του η αγάπη και η παρηγοριά που της έδινε. Παρόμοια, καθώς περνούν τα χρόνια, μια σύζυγος μαθαίνει πώς να κάνει τον άντρα της να νιώθει ασφάλεια και ευτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το απαλό της άγγιγμα, τα καταπραϋντικά της λόγια και την προσοχή που δείχνει στα ενδιαφέροντα και στις ανάγκες του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο σύζυγος ίσως νιώθει ένα μεγάλο κενό στη ζωή του. Γι’ αυτό, μερικοί που έχουν χάσει το σύντροφό τους κοιτούν το μέλλον με αβεβαιότητα και φόβο. Ποια Γραφική αρχή μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν ασφάλεια και γαλήνη;

«Ποτέ μην ανησυχήσετε για την αυριανή ημέρα, γιατί η αυριανή ημέρα θα έχει τις δικές της ανησυχίες. Αρκετό είναι για την κάθε ημέρα το δικό της κακό». (Ματθ. 6:34) Αυτά τα λόγια του Ιησού εφαρμόζονται πρωτίστως στις υλικές μας ανάγκες, αλλά έχουν βοηθήσει πολλούς να υπομείνουν τη δοκιμασία της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Μερικούς μήνες μετά το θάνατο της συζύγου του, ο Τσαρλς έγραψε: «Η Μονίκ εξακολουθεί να μου λείπει πάρα πολύ, και είναι στιγμές που το νιώθω αυτό ακόμη πιο έντονα. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι φυσιολογικό και ότι, καθώς θα περνάει ο καιρός, τελικά ο πόνος θα ελαττωθεί».

Ναι, ο Τσαρλς έπρεπε να περιμένει να “περάσει ο καιρός”. Πώς τα κατάφερε; Όπως είπε ο ίδιος: «Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, αντιμετώπιζα την κάθε μέρα ξεχωριστά». Ο Τσαρλς δεν κυριεύτηκε από τη θλίψη. Βέβαια, ο πόνος του δεν εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα, αλλά ούτε και τον καταρράκωσε. Αν έχετε χάσει το σύντροφό σας, προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε την απώλειά σας κάθε μέρα ξεχωριστά. Ποτέ δεν ξέρετε τι καλό ή τι ενθαρρυντικό μπορεί να φέρει η καινούρια μέρα.

Ο θάνατος δεν περιλαμβανόταν στον αρχικό σκοπό του Ιεχωβά. Απεναντίας, περιλαμβάνεται στα «έργα του Διαβόλου». (1 Ιωάν. 3:8· Ρωμ. 6:23) Ο Σατανάς χρησιμοποιεί το θάνατο και το φόβο που συνδέεται  με αυτόν για να κρατάει πολλούς ανθρώπους υπόδουλους και να τους βυθίζει στην απελπισία. (Εβρ. 2:14, 15) Χαίρεται όταν κάποιος χάνει κάθε ελπίδα ότι θα βρει αληθινή ευτυχία και ικανοποίηση, ακόμη και στο νέο κόσμο του Θεού. Επομένως, η απόγνωση ενός ατόμου που πενθεί για την απώλεια του συντρόφου του οφείλεται στην αμαρτία του Αδάμ και στις μηχανορραφίες του Σατανά. (Ρωμ. 5:12) Ο Ιεχωβά θα απαλείψει εντελώς τη βλάβη που προκάλεσε ο Σατανάς, συντρίβοντας αυτό το αμείλικτο όπλο του, το θάνατο. Ανάμεσα σε εκείνους που θα απελευθερωθούν από το φόβο που προάγει ο Σατανάς είναι και πολλοί που έχουν χάσει το σύντροφό τους, όπως είστε ίσως και εσείς.

Όσον αφορά εκείνους που θα αναστηθούν εδώ στη γη, προφανώς θα υπάρξουν πολλές αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις. Σκεφτείτε τους γονείς, τους παππούδες καθώς και άλλους προγόνους που θα επιστρέφουν στη ζωή και θα προχωρούν προς την τελειότητα μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Οι επιπτώσεις των γηρατειών θα χαθούν για πάντα. Δεν είναι πιθανό ότι οι νεότερες γενιές θα μάθουν να βλέπουν τους προγόνους τους με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από ό,τι τους βλέπουν σήμερα; Και δεν συμφωνούμε ότι τέτοιες αλλαγές θα συμβάλουν στη βελτίωση της ανθρώπινης οικογένειας;

Υπάρχουν αμέτρητες ερωτήσεις που μπορεί κανείς να σκεφτεί για τους αναστημένους, λόγου χάρη τι θα γίνει με εκείνους που έχασαν δύο ή περισσότερους συντρόφους. Οι Σαδδουκαίοι έκαναν μια ερώτηση για κάποια γυναίκα η οποία έχασε τον πρώτο της σύζυγο, έπειτα τον δεύτερο και στη συνέχεια αρκετούς  άλλους. (Λουκ. 20:27-33) Ποια σχέση θα συνδέει τέτοια άτομα όταν αναστηθούν; Απλώς δεν γνωρίζουμε, και δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε εικασίες ή να αναστατωνόμαστε για τέτοια αδιευκρίνιστα ζητήματα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να εμπιστευόμαστε στον Θεό. Ένα είναι βέβαιο—οτιδήποτε και αν κάνει ο Ιεχωβά στο μέλλον θα είναι κάτι καλό, κάτι που μπορούμε να περιμένουμε με χαρά, όχι με φόβο.

Μια από τις πιο ξεκάθαρες διδασκαλίες του Λόγου του Θεού είναι ότι τα προσφιλή μας άτομα που έχουν πεθάνει θα επιστρέψουν στη ζωή. Οι Γραφικές αφηγήσεις για αναστάσεις που έγιναν στο παρελθόν εγγυώνται ότι «όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του [Ιησού] και θα βγουν». (Ιωάν. 5:28, 29) Εκείνον τον καιρό, οι ζωντανοί θα νιώθουν απερίγραπτη χαρά καθώς θα ξανασμίγουν με αυτούς που θα απελευθερώνονται από τη λαβή του θανάτου. Όσο δε για εκείνους που θα αναστηθούν, δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε την ευτυχία που θα νιώθουν.

Καθώς θα εγείρονται οι νεκροί, η γη θα πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά. Δισεκατομμύρια άνθρωποι που ήταν κάποτε νεκροί θα ξαναδούν το φως του ήλιου. (Μάρκ. 5:39-42· Αποκ. 20:13) Ο στοχασμός γύρω από αυτό το μελλοντικό θαύμα πρέπει να παρηγορεί όλους όσους έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα.

Θα έχει κάποιος βάσιμο λόγο να νιώθει λυπημένος όταν θα συμβεί αυτή η μεγαλειώδης επάνοδος στη ζωή; Η Γραφή απαντάει όχι. Σύμφωνα με το εδάφιο Ησαΐας 25:8, ο Ιεχωβά «θα καταπιεί το θάνατο για πάντα». Αυτό περιλαμβάνει και την οριστική απομάκρυνση της οδύνης που φέρνει ο θάνατος, διότι η προφητεία λέει στη συνέχεια: «Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα εξαλείψει οπωσδήποτε τα δάκρυα από όλα τα πρόσωπα». Αν νιώθετε τώρα λύπη επειδή χάσατε το σύντροφο της ζωής σας, η ανάσταση θα σας φέρει αναμφίβολα ευτυχία.

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως όλα όσα θα επιτελέσει ο Θεός στο νέο κόσμο. Ο Ιεχωβά λέει: «Όπως οι ουρανοί είναι υψηλότεροι από τη γη, έτσι και οι οδοί μου είναι υψηλότερες από τις οδούς σας, και οι σκέψεις μου από τις σκέψεις σας». (Ησ. 55:9) Η υπόσχεση του Ιησού για την ερχόμενη  ανάσταση μας δίνει την ευκαιρία να δείξουμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά, όπως έκανε ο Αβραάμ. Αυτό που είναι σημαντικό για κάθε Χριστιανό τώρα είναι να κάνει ό,τι μας ζητάει ο Θεός ώστε να “υπολογιστεί άξιος να κερδίσει εκείνο το σύστημα πραγμάτων” μαζί με όσους θα αναστηθούν.—Λουκ. 20:35.

Αντί να αγωνιάτε για το μέλλον, να καλλιεργείτε ελπίδα. Από ανθρώπινη άποψη, το μέλλον είναι ζοφερό. Αλλά ο Ιεχωβά μάς δίνει ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αν και δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε καθόλου ότι θα το κάνει αυτό. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ελπίδα που βλέπεται δεν είναι ελπίδα, γιατί όταν κάποιος βλέπει ένα πράγμα, μήπως ελπίζει για αυτό; Αλλά αν ελπίζουμε για αυτό που δεν βλέπουμε, εξακολουθούμε να το περιμένουμε με υπομονή». (Ρωμ. 8:24, 25) Η ισχυρή ελπίδα στις υποσχέσεις του Θεού θα σας βοηθήσει να υπομείνετε. Δείχνοντας υπομονή, θα απολαύσετε το μεγαλειώδες εκείνο μέλλον κατά το οποίο ο Ιεχωβά “θα σας δώσει τα αιτήματα της καρδιάς σας”. Θα χορτάσει «την επιθυμία κάθε ζωντανού πλάσματος».—Ψαλμ. 37:4· 145:16· Λουκ. 21:19.

Καθώς πλησίαζε ο θάνατος του Ιησού, οι απόστολοί του έπεσαν σε βαθιά λύπη. Εκείνος τους παρηγόρησε με τα εξής λόγια: «Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. Να ασκείτε πίστη στον Θεό, να ασκείτε πίστη και σε εμένα». Στη συνέχεια τους είπε: «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς. Έρχομαι σε εσάς». (Ιωάν. 14:1-4, 18, 27) Τα λόγια του θα έδιναν βάση για ελπίδα και υπομονή στους χρισμένους ακολούθους του ανά τους αιώνες. Παρόμοια, όσοι λαχταρούν να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην ανάσταση δεν έχουν λόγο να απελπίζονται. Ο Ιεχωβά και ο Γιος του δεν θα τους εγκαταλείψουν. Να είστε βέβαιοι για αυτό!