«ΔΕΝ μπορώ να πάω από πόρτα σε πόρτα!» Πόσοι καινούριοι σπουδαστές της Γραφής δεν έχουν εκφραστεί με παρόμοιο τρόπο για το κήρυγμα σε αγνώστους! Αυτή η δήλωση, όμως, έγινε από κάποιον έμπειρο ομιλητή και δάσκαλο της Γραφής, έναν πίλγκριμ.

Πολλοί αναγνώστες της Σκοπιάς της Σιών που εγκατέλειψαν τις εκκλησίες τους λαχταρούσαν τη συναναστροφή με όσους είχαν παρόμοια δίψα για τη Γραφική αλήθεια. Το περιοδικό παρότρυνε τους αναγνώστες του να αναζητήσουν και άλλους που είχαν την ίδια πολύτιμη πίστη και να συγκεντρώνονται τακτικά για να μελετούν τη Γραφή. Από το 1894, η Εταιρία Σκοπιά άρχισε να στέλνει περιοδεύοντες εκπροσώπους σε όσους ομίλους είχαν εκφράσει την επιθυμία να δεχτούν επίσκεψη. Αυτοί οι έμπειροι, άοκνοι άντρες, που αργότερα ονομάστηκαν πίλγκριμ, επιλέγονταν επειδή είχαν πραότητα, γνώση της Γραφής, ευφράδεια, διδακτική ικανότητα και πίστη στο λύτρο. Η επίσκεψη διαρκούσε συνήθως μόνο μία ή δύο γεμάτες δράση μέρες. Πολλοί Σπουδαστές της Γραφής πήραν την πρώτη τους γεύση από την υπηρεσία αγρού μοιράζοντας φυλλάδια για τη δημόσια ομιλία κάποιου πίλγκριμ. Ένα βράδυ, ο Ούγκο Ρίμερ​—μέλος του Κυβερνώντος Σώματος αργότερα—​αφού εκφώνησε μια ομιλία στην αίθουσα κάποιου σχολείου, απάντησε σε Γραφικές ερωτήσεις μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Κατάκοπος αλλά ευτυχισμένος, είπε ότι επρόκειτο για μια «υπέροχη» συνάθροιση.

Η Σκοπιά έγραψε ότι ο «κύριος στόχος» των πίλγκριμ ήταν να εποικοδομούν «τον οίκο της πίστης» διεξάγοντας συναθροίσεις στα σπίτια των πιστών. Οι Σπουδαστές της Γραφής από τις γύρω περιοχές έρχονταν για να παρακολουθήσουν τις ομιλίες και το πρόγραμμα των ερωταπαντήσεων. Μετά έφτανε η ώρα της φιλοξενίας. Όταν η Μοντ Άμποτ ήταν μικρή, παρευρέθηκε σε μια ομιλία κάποιο πρωί, και έπειτα κάθησαν όλοι γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή. «Τι θαυμάσια πράγματα υπήρχαν εκεί​—χωριάτικο χοιρομέρι, τηγανητό κοτόπουλο, ψωμιά κάθε λογής, πίτες και γλυκά! Όλοι φάγαμε μέχρι κορεσμού, και κατά τις δύο το μεσημέρι μαζευτήκαμε για άλλη μια ομιλία». Αλλά πρόσθεσε: «Βέβαια, εκείνη την ώρα ήμασταν ήδη μισοκοιμισμένοι». Ο Μπέντζαμιν Μπάρτον, ένας παλαίμαχος πίλγκριμ, είπε κάποτε: “Αν έτρωγα όλα τα πλούσια εδέσματα που μου πρόσφεραν, θα είχα αποδημήσει προ πολλού”. Τελικά, μια επιστολή από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν συνέστησε στις καλοπροαίρετες αδελφές, για το καλό όλων, να εξασφαλίζουν στους πίλγκριμ «απλό, καθημερινό φαγητό» και «αδιατάρακτο ύπνο».

Οι πίλγκριμ ήταν εξαίρετοι δάσκαλοι και χρησιμοποιούσαν με επιδεξιότητα διαγράμματα, μακέτες ή άλλα μέσα για να ζωντανεύουν το θέμα τους. Οι ομιλίες του Ρ. Χ. Μπάρμπερ «ήταν πάντα διανθισμένες με πνευματικά καρυκεύματα». Ο Γ. Τζ. Θορν, με το πατρικό του ύφος, μιλούσε «σαν πατριάρχης της αρχαίας εποχής». Κάποια μέρα, ενώ ο Σιλντ Τουτζιάν ταξίδευε με αυτοκίνητο, είπε ξαφνικά στον οδηγό: «Σταμάτα!» Βγήκε έξω, έκοψε αγριολούλουδα και έκανε στους συνεπιβάτες του μια αυτοσχέδια ομιλία για τη δημιουργία του Ιεχωβά.

Το έργο των πίλγκριμ είχε πολλές προκλήσεις, ιδίως για όσους ήταν μεσήλικοι ή κάπως μεγαλύτεροι. Για ορισμένους όμως, αυτό που αποδείχτηκε μεγαλύτερη δοκιμασία ήταν μια αλλαγή όσον αφορά το επίκεντρο του έργου τους. Στο εξής θα αναμενόταν από  αυτούς να ηγούνται στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Η Σκοπιά 15 Μαρτίου 1924 (στην αγγλική) δήλωνε ότι «ένας από τους κύριους διορισμούς» των αληθινών Χριστιανών «είναι να δίνουν μαρτυρία για τη βασιλεία. Οι πίλγκριμ αποστέλλονται γι’ αυτόν το σκοπό».

Από ό,τι φαίνεται, μερικοί δυσαρεστήθηκαν με αυτή την αλλαγή και εγκατέλειψαν τις περιοδείες. Κάποιοι μάλιστα σχημάτισαν δικές τους ομάδες. Ο Ρόμπι Ντ. Άντκινς θυμόταν κάποιον πίλγκριμ, έναν εξαίρετο ομιλητή, που διαμαρτυρήθηκε με πίκρα: «Εγώ ξέρω να κηρύττω από το βήμα. Δεν μπορώ να πάω από πόρτα σε πόρτα!» Ο αδελφός Άντκινς είπε στη συνέχεια: «Τον είδα πάλι σε μια συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1924. Ξεχώριζε από όλους για το αξιολύπητο ύφος του, έτσι όπως στεκόταν μόνος και έρημος κάτω από τη σκιά ενός μικρού δέντρου, ξεκομμένος από τους χιλιάδες χαρούμενους αδελφούς. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Σύντομα, εγκατέλειψε την οργάνωση». Από την άλλη μεριά, «πολλοί αδελφοί πηγαινοέρχονταν χαμογελαστοί μεταφέροντας βιβλία στα αυτοκίνητά τους», πράγμα που έδειχνε ότι αδημονούσαν να κηρύξουν από σπίτι σε σπίτι.​—Πράξ. 20:20, 21.

Πολλοί πίλγκριμ, αν και ίσως ένιωθαν την ίδια νευρικότητα με εκείνους που έπρεπε να εκπαιδεύσουν, αφοσιώθηκαν ολόψυχα στο έργο. Αναφερόμενος στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, ο γερμανόφωνος πίλγκριμ Μάξγουελ Τζ. Φρεντ έγραψε: «Αυτή η πτυχή του έργου μας αυξάνει τις ευλογίες που απολαμβάνουμε στο ταξίδι». Ο πίλγκριμ Τζον Α. Μπόνετ επισήμανε ότι οι αδελφοί γενικά επικρότησαν από καρδιάς αυτή την έμφαση που δόθηκε στο κήρυγμα της Βασιλείας. Όπως είπε, στη συντριπτική τους πλειονότητα «φλέγονταν από ζήλο για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης».

Στο πέρασμα των ετών, αυτοί οι πιστοί περιοδεύοντες αδελφοί άσκησαν ευεργετική επίδραση. «Η αξία και τα οφέλη του έργου τους ήταν αδιαμφισβήτητα, ακόμη και στα δικά μου παιδικά μάτια», είπε ένας παλαίμαχος Μάρτυρας, ο Νόρμαν Λάρσον. «Συνέβαλαν πολύ στη διαμόρφωση της Χριστιανικής μου προσωπικότητας». Μέχρι σήμερα, τέτοιοι αυτοθυσιαστικοί και όσιοι περιοδεύοντες επίσκοποι βοηθούν τους ομοπίστους τους να λένε: «Μπορούμε να πάμε από πόρτα σε πόρτα!»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 32]

Τη μέρα που ερχόταν ο πίλγκριμ επικρατούσε μεγάλη χαρά!

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Το 1905, το δρομολόγιο του Μπέντζαμιν Μπάρτον περιλάμβανε περίπου 170 επισκέψεις

[Εικόνα στη σελίδα 32]

Ο Γουόλτερ Τζ. Θορν ήταν ένας πίλγκριμ που τον αποκαλούσαν τρυφερά «πατερούλη», λόγω του πατρικού ύφους και της χριστοειδούς προσωπικότητάς του

[Εικόνα στη σελίδα 32]

Ο Τζ. Α. Μπράουν στάλθηκε στην Τζαμάικα ως πίλγκριμ γύρω στο 1902 για να ενισχύσει και να ενθαρρύνει 14 μικρούς ομίλους

[Εικόνα στη σελίδα 32]

Το έργο των πίλγκριμ εποικοδομούσε την πίστη, ενίσχυε τη Χριστιανική ενότητα και έφερνε τους αδελφούς κοντά στην οργάνωση