Η ΓΡΑΦΙΚΗ αλήθεια είχε ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον μου. Παλιότερα, η μητέρα μου είχε πάρει κάποια Γραφικά έντυπα, τα οποία με είχαν συναρπάσει, ιδιαίτερα οι εικόνες τους. Ο πατέρας μου δεν την άφηνε να μου μιλάει για αυτά που μάθαινε. Αλλά εγώ ήμουν περίεργος και όλη την ώρα τής έκανα ερωτήσεις. Έτσι λοιπόν, εκείνη μελετούσε μαζί μου όταν ο πατέρας μου έλειπε από το σπίτι. Ως αποτέλεσμα, αποφάσισα και εγώ ότι ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Βαφτίστηκα στο Μπλάκπουλ της Αγγλίας το 1943, όταν ήμουν δέκα χρονών.

Έκτοτε, η μητέρα μου και εγώ συμμετείχαμε τακτικά μαζί στην υπηρεσία αγρού. Για να παρουσιάζουμε το άγγελμα της Γραφής, χρησιμοποιούσαμε φωνογράφους. Ήταν αρκετά ογκώδεις και ζύγιζαν γύρω στα τεσσεράμισι κιλά. Με φαντάζεστε, μια σταλιά παιδί, να κουβαλάω κάτι τέτοιο;

Στα 14 μου, είχα ήδη αποφασίσει ότι ήθελα να κάνω σκαπανικό. Η μητέρα μου είπε ότι πρώτα έπρεπε να μιλήσω στον υπηρέτη των  αδελφών (τώρα ονομάζεται επίσκοπος περιοχής). Εκείνος πρότεινε να μάθω κάποια τέχνη ώστε να μπορώ να συντηρούμαι στο σκαπανικό. Αυτό και έκανα. Αφού εργάστηκα δυο χρόνια, συμβουλεύτηκα έναν άλλον επίσκοπο περιοχής. Εκείνος είπε: «Προχώρα!»

Έτσι λοιπόν, τον Απρίλιο του 1949, η μητέρα μου και εγώ ξεφορτωθήκαμε τα έπιπλά μας και αφήσαμε το σπίτι που νοικιάζαμε. Μετακομίσαμε στο Μίντλετον, κοντά στο Μάντσεστερ, όπου και αρχίσαμε την υπηρεσία μας ως σκαπανείς. Έπειτα από τέσσερις μήνες, πρότεινα σε έναν αδελφό να γίνει συνεργάτης μου στο σκαπανικό. Το γραφείο τμήματος μας ζήτησε να μετακομίσουμε σε μια νεοσύστατη εκκλησία στο Έρλεμ. Η μητέρα μου έκανε σκαπανικό παρέα με μια αδελφή σε άλλη εκκλησία.

Αν και ήμουν μόλις 17 χρονών, ανέθεσαν στον συνεργάτη μου και σε εμένα την ευθύνη να διεξάγουμε συναθροίσεις, επειδή στην καινούρια εκκλησία υπήρχαν λίγοι αδελφοί με τα κατάλληλα προσόντα. Αργότερα, μου ζητήθηκε να μεταφερθώ στην Εκκλησία Μπάξτον, η οποία είχε ελάχιστους ευαγγελιζομένους και χρειαζόταν βοήθεια. Ανέκαθεν θεωρούσα εκείνες τις πρώτες εμπειρίες εκπαίδευση για μελλοντικούς διορισμούς.

Το 1951, συμπλήρωσα μια αίτηση για τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αλλά τον Δεκέμβριο του 1952, κλήθηκα να παρουσιαστώ για στρατιωτική υπηρεσία. Ζήτησα απαλλαγή επειδή ήμουν ολοχρόνιος διάκονος, αλλά το  δικαστήριο αρνήθηκε να το αναγνωρίσει αυτό και με καταδίκασε σε εξάμηνη φυλάκιση. Ενόσω ήμουν εκεί, έλαβα την πρόσκληση για την 22η τάξη της Γαλαάδ. Έτσι λοιπόν, τον Ιούλιο του 1953, επιβιβάστηκα στο πλοίο Τζόρτζικ, με προορισμό τη Νέα Υόρκη.

Με το που έφτασα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Στη συνέχεια, ταξίδεψα με το τρένο για το Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, όπου βρισκόταν η σχολή. Καθώς είχα μόλις αποφυλακιστεί, τα χρήματά μου ήταν λιγοστά. Όταν βγήκα από το τρένο, έπρεπε να πάρω το λεωφορείο για το Σάουθ Λάνσινγκ. Αλλά ακόμα και τα 25 σεντς για το εισιτήριό μου χρειάστηκε να τα δανειστώ από έναν συνεπιβάτη μου.

Η Σχολή Γαλαάδ μάς έδωσε θαυμάσια εκπαίδευση ώστε να “γινόμαστε τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους” στο ιεραποστολικό έργο. (1 Κορ. 9:22) Τρεις από εμάς—ο Πολ Μπρουν, ο Ρέιμοντ Λιτς και εγώ—διοριστήκαμε στις Φιλιππίνες. Χρειάστηκε να περιμένουμε μερικούς μήνες για να πάρουμε βίζα. Κάποια στιγμή όμως, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, με το πλοίο μας να περνάει από το Ρότερνταμ, τη Μεσόγειο Θάλασσα, τη Διώρυγα του Σουέζ, τον Ινδικό Ωκεανό, τη Μαλαισία και το Χονγκ Κονγκ—47 ολόκληρες μέρες στη θάλασσα! Τελικά, φτάσαμε στη Μανίλα στις 19 Νοεμβρίου 1954.

Και τότε άρχισε η προσαρμογή σε έναν καινούριο λαό, σε μια καινούρια χώρα, ακόμα και σε μια καινούρια γλώσσα. Ωστόσο, και οι τρεις μας διοριστήκαμε αρχικά σε μια εκκλησία στο Κεσόν Σίτι, όπου πολλοί κάτοικοι μιλούσαν αγγλικά. Ως αποτέλεσμα, έπειτα από έξι μήνες, η πρόοδός μας στην ταγκαλόγκ περιοριζόταν σε ελάχιστες μόνο λέξεις. Αλλά ο επόμενος διορισμός μας θα έλυνε το πρόβλημα.

Κάποια μέρα τον Μάιο του 1955, όταν ο αδελφός Λιτς και εγώ γυρίσαμε σπίτι από το έργο, βρήκαμε κάμποσες επιστολές στο δωμάτιό μας. Μάθαμε ότι είχαμε διοριστεί επίσκοποι περιοχής. Εγώ ήμουν μόλις 22 χρονών τότε, αλλά αυτός ο διορισμός μού έδωσε την ευκαιρία να “γίνω τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους” με καινούριους τρόπους.

Για παράδειγμα, εκφώνησα την πρώτη μου δημόσια ομιλία ως επίσκοπος περιοχής έξω στο ύπαιθρο—μπροστά από ένα μαγαζί σε κάποιο χωριό. Σύντομα έμαθα ότι, εκείνον τον καιρό, η δημόσια ομιλία στις Φιλιππίνες ήταν δημόσια με όλη τη σημασία της λέξης! Καθώς επισκεπτόμουν διάφορες εκκλησίες στην περιοχή, έκανα ομιλίες σε κιόσκια, σε αγορές, μπροστά από δημαρχεία, σε γήπεδα μπάσκετ, σε πάρκα και ουκ ολίγες φορές στις γωνιές των δρόμων. Κάποτε στο Σαν Πάμπλο Σίτι, εξαιτίας μιας νεροποντής, στάθηκε αδύνατον να κάνω την ομιλία μου στην αγορά, οπότε πρότεινα στους υπεύθυνους αδελφούς να την κάνω μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας. Στο τέλος, οι αδελφοί με ρώτησαν αν αυτή η συνάθροιση θα μπορούσε να αναφερθεί ως δημόσια, μιας και δεν είχε διεξαχθεί σε δημόσιο μέρος!

Μέναμε πάντοτε σε σπίτια αδελφών. Παρότι λιτά, ήταν πεντακάθαρα. Το κρεβάτι μου ήταν συνήθως ένα χαλί στο ξύλινο πάτωμα. Ο χώρος όπου μπορούσες να κάνεις μπάνιο ήταν εκτεθειμένος στα αδιάκριτα βλέμματα, οπότε έμαθα να πλένομαι με σεμνότητα έξω στο ύπαιθρο. Ταξίδευα με τζίπνι και λεωφορείο, και μερικές φορές με βάρκα όταν επισκεπτόμουν άλλα νησιά. Όλα τα χρόνια της υπηρεσίας μου, δεν είχα ποτέ δικό μου αυτοκίνητο.

Το έργο και οι επισκέψεις στις εκκλησίες με βοήθησαν να μάθω την ταγκαλόγκ. Αν και ποτέ δεν παρακολούθησα μαθήματα της γλώσσας, έμαθα ακούγοντας τους αδελφούς στο έργο και στις συναθροίσεις. Εκείνοι ήθελαν να με βοηθήσουν, και εγώ εκτιμούσα την υπομονή τους και τα ειλικρινή τους σχόλια.

Καθώς περνούσε ο καιρός, νέοι διορισμοί με ωθούσαν να κάνω περαιτέρω προσαρμογές. Το  1956, όταν μας επισκέφτηκε ο αδελφός Νάθαν Νορ, είχα διοριστεί υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων στην πανεθνική συνέλευση. Δεν είχα καθόλου πείρα, οπότε κάποιοι άλλοι προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν. Προτού καλά καλά περάσει ένας χρόνος, διευθετήθηκε άλλη μια πανεθνική συνέλευση και μας επισκέφτηκε ο αδελφός Φρέντερικ Φρανς από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Ενώ υπηρετούσα ως επίσκοπος συνέλευσης, έμαθα πολλά από την προθυμία του αδελφού Φρανς να προσαρμόζεται ανάλογα με τους ανθρώπους. Οι ντόπιοι αδελφοί καταχάρηκαν όταν τον είδαν να εκφωνεί τη δημόσια ομιλία φορώντας την παραδοσιακή φιλιππινέζικη ενδυμασία.

Όταν διορίστηκα επίσκοπος περιφερείας, χρειάστηκε να κάνω και άλλες προσαρμογές. Εκείνον τον καιρό, προβάλλαμε την ταινία Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου, σχεδόν πάντοτε σε υπαίθριους δημόσιους χώρους. Μερικές φορές, γινόμασταν στόχος των εντόμων. Τα τραβούσε το φως του προβολέα και κολλούσαν πάνω του. Μετά ήταν πραγματικός μπελάς να τον καθαρίσεις! Αυτές οι προβολές δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, αλλά νιώθαμε τεράστια ικανοποίηση βλέποντας την εξαιρετική ανταπόκριση των ανθρώπων καθώς εξοικειώνονταν με τον διεθνή χαρακτήρα της οργάνωσης του Ιεχωβά.

Οι Καθολικοί ιερείς πίεζαν κάποιες τοπικές αρχές να μη μας δίνουν άδεια για τις συνελεύσεις. Ή, όταν κάποια συνέλευση γινόταν κοντά στις εκκλησίες τους, χτυπούσαν τις καμπάνες  για να μην ακούγεται το πρόγραμμα. Παρ’ όλα αυτά, το έργο προόδευε, και πολλοί σε εκείνες τις περιοχές είναι τώρα λάτρεις του Ιεχωβά.

Το 1959, έλαβα μια επιστολή που με ενημέρωνε ότι είχα διοριστεί να υπηρετώ στο γραφείο τμήματος. Αυτό μου άνοιξε τον δρόμο για ακόμα περισσότερα διδάγματα. Κάποια στιγμή, μου ζητήθηκε να κάνω επισκέψεις ζώνης σε άλλες χώρες. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, γνώρισα την Τζάνετ Ντούμαντ, μια ιεραπόστολο στην Ταϋλάνδη. Αλληλογραφούσαμε για κάποιο διάστημα, και αργότερα παντρευτήκαμε. Έχουμε απολαύσει 51 χρόνια ευτυχισμένης υπηρεσίας ως ζευγάρι.

Συνολικά, είχα τη χαρά να επισκεφτώ τον λαό του Ιεχωβά σε 33 χώρες. Πόσο ευγνώμων είμαι για το ότι οι προηγούμενοι διορισμοί μου με προετοίμασαν για τις ιδιαίτερες προκλήσεις της συνεργασίας με τέτοια ποικιλομορφία ανθρώπων! Αυτές οι επισκέψεις διεύρυναν ακόμα περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και με βοήθησαν να διακρίνω πώς η αγάπη του Ιεχωβά αγκαλιάζει ανθρώπους κάθε είδους.—Πράξ. 10:34, 35.

Είναι πραγματική απόλαυση να υπηρετούμε στο πλευρό των αδελφών μας στις Φιλιππίνες! Σε σχέση με τον καιρό που άρχισα να υπηρετώ εδώ, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων έχει δεκαπλασιαστεί. Με την Τζάνετ, συνεχίζουμε να υπηρετούμε μαζί στο γραφείο τμήματος των Φιλιππίνων στο Κεσόν Σίτι. Ακόμα και τώρα, έπειτα από 60 και πλέον χρόνια υπηρεσίας στο εξωτερικό, χρειάζεται να είμαι έτοιμος να προσαρμόζομαι σε ό,τι ζητάει ο Ιεχωβά. Πρόσφατες οργανωτικές αλλαγές απαιτούν να παραμένουμε προσαρμοστικοί καθώς υπηρετούμε τον Θεό και τους αδελφούς μας.

Προσπαθούμε να δεχόμαστε οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ότι είναι το θέλημα του Ιεχωβά, και αυτό έχει αποδειχτεί άκρως ανταμειφτικός τρόπος ζωής. Προσπαθούμε επίσης να κάνουμε τις αναγκαίες προσαρμογές και να υπηρετούμε τους αδελφούς μας καλά. Ναι, είμαστε αποφασισμένοι, για όσο διάστημα θέλει ο Ιεχωβά, να γινόμαστε «τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους».