Εκκλησιαστής 1:1-18
1 Τα λόγια του συναθροιστή,+ γιου του Δαβίδ, βασιλιά στην Ιερουσαλήμ.+
2 «Η μεγαλύτερη ματαιότητα!»+ είπε ο συναθροιστής, «η μεγαλύτερη ματαιότητα! Τα πάντα είναι ματαιότητα!»+
3 Ποιο όφελος αποκομίζει ο άνθρωπος από όλη τη σκληρή εργασία που κάνει καθώς εργάζεται+ σκληρά κάτω από τον ήλιο;+
4 Γενιά φεύγει+ και γενιά έρχεται·+ αλλά η γη παραμένει στον αιώνα.+
5 Και ο ήλιος ανέτειλε και ο ήλιος έδυσε,+ και έρχεται ασθμαίνοντας στον τόπο του όπου πρόκειται να ανατείλει.+
6 Ο άνεμος πηγαίνει προς το νότο και στρέφεται προς το βορρά διαγράφοντας κύκλο.+ Γύρω γύρω κινείται διαγράφοντας συνεχώς κύκλους,+ και επιστρέφει στους κύκλους+ του ο άνεμος.
7 Όλοι οι χείμαρροι+ χύνονται στη θάλασσα,+ όμως η θάλασσα δεν γεμίζει.+ Στον τόπο όπου χύνονται οι χείμαρροι, εκεί επιστρέφουν για να εκχυθούν.+
8 Όλα τα πράγματα είναι κουραστικά·+ κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για αυτά. Το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει+ ούτε το αφτί γεμίζει από όσα ακούει.+
9 Ό,τι υπήρξε, αυτό και θα υπάρξει·+ και ό,τι έγινε, αυτό και θα ξαναγίνει· άρα λοιπόν, τίποτα δεν είναι καινούριο κάτω από τον ήλιο.+
10 Υπάρχει τίποτα για το οποίο να μπορεί κάποιος να πει: «Δες το αυτό· είναι καινούριο»; Βρίσκεται ήδη σε ύπαρξη από τους αιώνες·+ ό,τι έχει έρθει σε ύπαρξη είναι από κάποιον καιρό προγενέστερο από εμάς.+
11 Δεν υπάρχει ενθύμηση για τους ανθρώπους των παλιότερων καιρών ούτε θα υπάρχει για εκείνους που θα έρθουν έπειτα.+ Δεν θα υπάρχει ούτε για αυτούς ενθύμηση ανάμεσα σε εκείνους που θα έρθουν μετέπειτα.+
12 Εγώ, ο συναθροιστής, υπήρξα βασιλιάς του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ.+
13 Και προσήλωσα την καρδιά μου στο να εκζητήσω και να εξερευνήσω τη σοφία+ σε σχέση με ό,τι έχει γίνει κάτω από τους ουρανούς—τις ασχολίες που φέρνουν συμφορά, τις οποίες έδωσε ο Θεός στους γιους των ανθρώπων για να ασχολούνται με αυτές.+
14 Είδα όλα τα έργα που έγιναν κάτω από τον ήλιο,+ και ορίστε! τα πάντα ήταν ματαιότητα και κυνήγι του ανέμου.+
15 Ό,τι έχει γίνει στραβό δεν είναι δυνατόν να ισιώσει+ και ό,τι είναι ελλιπές δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί.
16 Εγώ μίλησα μέσα στην καρδιά μου,+ λέγοντας: «Δες! Εγώ αυξήθηκα πολύ σε σοφία, περισσότερο από κάθε άλλον που υπήρξε πριν από εμένα στην Ιερουσαλήμ,+ και η καρδιά μου είδε πολλή σοφία και γνώση».+
17 Και έδωσα την καρδιά μου στο να γνωρίσει τη σοφία και στο να γνωρίσει την παραφροσύνη,+ και γνώρισα την ανοησία,+ ότι και αυτό επίσης είναι κυνήγι του ανέμου.+
18 Διότι στην αφθονία της σοφίας υπάρχει και αφθονία δυσφορίας,+ ώστε αυτός που αυξάνει τη γνώση να αυξάνει και τον πόνο.+
